::
::
Later, als ik groot ben, ga ik een dissertatie schrijven met de titel: “Man Ray het prototype van de Would-be kunstenaar”. Met als ondertitel: ”Hoe na de moderne Amerikaanse kunst-invasie van West-Europa na 1945, het would-be kunstenaarschap werd geinstitutionaliseerd. Dit omdat de politiek van het beeld werd gemonetariseerd.”. Klinkt goed toch? Omdat we in een money-money wereld leven krijgt de botte slimmerik natuurlijk volop zijn kans. En zeer zeker ook in de kunsten. En misschien wel vooral in de fotografie. De nep-kunstenaar wordt geen strobreed in de weggelegd. In mijn dissertatie ga ik vertellen hoe het allemaal zover gekomen is, en waar het precies begonnen is. Het wordt een fijn wetenschappelijk verhaal. Man Ray jatte zowat alles wat los en vast zat van zijn collega’s. Het spijtige en zure daarvan was, dat ie zelf niet begreep wat ie snaaide. Maar goed. U zult het allemaal lezen in mijn dissertatie.
Ik begrijp daardoor ook waarom Antonin Artaud met zijn rug naar de camera ging zitten. Bovenstaande foto van Antonin is één van de mooiste zelfportretten die ik ken. Nu was Artaud niet erg bedreven met foto-camera’s. Maar hij vond een redelijke camera-man genaamd Emmanuel Radnitzky. In zijn publieke leven is Emmanuel later erg beroemd geworden onder zijn artiesten naam Man Ray. Dus dacht ik, als ik later zelf……………
::
Kunstnijverheid van Emmanuel Radnitzky. Titel foto: “Mr. and Mrs. Woodman”. 1947
::
::
Schrijf je in voor
Mijn Nieuwsbrief
En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]
You have Successfully Subscribed!
Nothing Goes A Long Way