Voor László Moholy-Nagy

::

Een rare held van mij is meneer Jiddu Krishnamurti. Een indiase elitaire denker uit de vorige eeuw. De guru aller gurus werd hij genoemd, dit omdat hij geen guru wilde zijn terwijl hij het wel was voor menig guru. Ik heb Krishnamurti regelmatig nodig als tegengif voor mijn hilarische guru Peter Sloterdijk. Een prachtige manisch depressieve duitse filosoof. Een zeer fantasierijke vulkaan van woorden die veel meer kent dan alleen zijn klassiekers. Hoe Peter laveloos strooit met verhalen, beelden en woorden zo zuinig is Krishnamurti. Beiden zijn heerlijke doch duidelijke zweefkezen. Genieten geblazen als ik beiden lees. Peter is erg Nietschiaans, oftewel Prediker maar dan in de “rock and roll” versie daarvan. Alles is ledigheid. Krishnamurti is een soort Jezus met automobiel die weet dat zijn ”god de vader” niet bestaat, en we moeten vooral nooit vergeten te luisteren naar de bomen de vogels en de stilte. Helemaal terecht! Ach ja, ik probeer maar iets te duiden. Hoe dan ook, zij inspireren mij.

Jiddu: Wanorde kan je meten. Orde niet.

Zo een uitspraak rinkelt dagenlang door mijn hoofd. ik probeer me ertegen te verzetten. Ik probeer er overheen te gaan. en bovenover. Uiteindelijk lukt het mij niet. Het klopt, en er klinkt ook een bevrijdende schoonheid in door.

We meten van alles. De resultaten daarvan geven ons een zekere voldoening. Uit de metingen trekken wij weerlegbare of onweerlegbare conclusies. En wij voelen ons dan ordentelijker. Wij ervaren de meetgegevens als de orde. Maar dat is niet de echte orde, het is de orde van de meetgegevens (van die wanorde). Orde voor de Horde, zeg ik dan maar.

Zien is orde. Kijken is meten. Meten is ook goed en noodzakelijk, anders botsen we overal tegenaan. Als ik nu een foto bekijk, wat verwacht ik dan: een orde of een ordentelijkheid? Als ik een foto wil maken, wat ambieer ik dan: Fatsoen, orderlijkheid, ordentelijkheid, gestyleerdheid, braafheid, herkenbaarheid? Naturalisme, realisme………. Een verhaaltje? Inhoud?

Ik hou van mijn fotografie, als van een weerbarstig kind. Maar wel mijn kind. Als ik met haar bezig ben dan valt alles van mij af. Dan leef ik in mijn visualiteit, inhoudende dat ik zonder woorden weet wat ik zie. Kijken en zien; dat is dan mijn meten en denken. Jiddu, Peter en Kees, de waarheid en de wereld, orde en wanorde, en al die andere woorden bestaan dan niet meer………………

Tweet