Hans op zijn Marktplaats

++

++
Hans Aarsman heeft zijn zolderkamer opgeruimd. Van alle spullen die de vuilnisbak ingingen heeft hij een foto gemaakt. Zich bevindend in kunstkringen dacht dhr. Aarsman hier iets artistieks mee te moeten doen. In Londen is hij bezig een expositie in te richten. De nietszeggende foto’s kunnen natuurlijk alleen gedijen als zij omlijst worden door een diepzinnige contekst. Zo gezegd, zo gedaan. Dus gewoon een praatje met een plaatje. Hans gooit er nog een schepje bovenop en maakt er een “politiek” manifest van. Inhoudende dat wij van hem moeten gaan geloven dat we onze hebzucht in bedwang kunnen houden door de gewenste spullen zelf te gaan fotograferen. Dat klonk mij zo ludiek in de oren, dat ik vermoed dat Hans Aarsman werkelijk de laatste loslopende hippie in Amsterdam is. Laten wij daar zuinig op zijn!

Ik nam kennis van deze zaken in mijn dagelijkse ochtend-foto-krant PHOTOQ. Pardoes schreef ik een vrolijke reactie tijdens het nuttigen van mijn tweede kopje koffie. Doch de reactie werd geweigerd. Deze keer nu eens niet door de hoofdredacteur Edie Peters himself , maar door zijn “systeem”, welk mij vertelde dat ik in mijn ijver de limiet van 1000 tekens had overschreden. Levende in een wereld met Terra-byte schijven verwonderde dat mij enigszins. Daarbij komt ook nog dat ik helaas niet over dat soort zuinigheid beschik. (1000 tekens is ongeveer 150 woorden = 3 slokken koffie!). Vandaar dat ik het voor u hier op mijn weblog publiceer.

Consumerism against Photography
Het gedwongen terugbrengen van de inhoud en alle andere aspekten die een foto tot een goede foto zou kunnnen maken, wordt hier door Aarsman tot het uiterste doorgevoerd. Elke verbeelding zal en moet ontbreken, dit vanwege zijn grote armoede in deze. Als compensatie wordt de presentatie en de context van zijn foto’s daardoor steeds protsiger en textueler, dit om de complete afwezigheid van een visuele inhoud te maskeren. Inplaats van verbeeldingskracht gebruikt H.A. zijn intelligentie, die voornamelijk bestaat uit gevatheid en gewiekstheid om waarheden als koeien te produceren, en andere platitudes. Deze gevatheden nemen nu zo een omvang aan dat je bijna de indruk zou krijgen hier met een “geëngageerd” kunstenaar van doen te hebben. Eerder is hier sprake van een farizeeër die gelooft in de goddelijke waarheid van zijn eigen lege foto’s. En als gecolumniseerde schriftgeleerde begint Aarsman zich nu te profileren als een “beeld-geleerde” die nooit onderscheid wist te maken tussen zijn eigen netvlies en andersoortige projecties. De door deze mis-conceptie ontstane literaire beelden zijn daardoor zeer misleidend van aard. Daarom is zijn vermeende “politieke” geëngageerdheid niets minder dan een pose. De geforceerdheid van zijn “concept” is bijna genant en pijnlijk. Maar tevens ook hautain en vol minachting voor die kunstenaars die wel echt geëngageerd zijn. Aarsman schuurt hier op zeer trendmatige wijze tegenaan, onbeschaamd achter de zaken aanlopend. Zie hier de vergeertwildering van de fotografie, en de ritaverdonking van het beeld. Om de zaken toch nog enig cachet te geven heeft hij een uiterst geforceerde semi-intelectuele constructie bedacht: Photography Against Consumerism.

Zijn verdraaïngen en omdraaïngen van alle waarden, betekenissen en belangen van een fotografisch beeld zijn hiermee helemaal compleet. De verwoesting en totale ontkenning van het visuele beeld vindt hier bij Hans Aarsman zijn voltooing. Ook bezondigt Aarsman zich ten alle tijden aan koppel-verkoop: Zijn praatje gaat nooit zonder een plaatje, en andersom. En dit is veelzeggend. Want daardoor heeft zijn “werk” alle formele eigenschappen die ook de reclame- en consumenten- fotografie bezit. In mijn Yakult-wereld is namelijk alles schijn: Het plaatje en de prijs. De kleurenfoto en de cilinderinhoud. Het gelukkige gezin en de hoogte van de hypotheekrente. De gave gladde huid en de DNA-iserende dieptewerking van de biovaleen-moleculen. Etcetera. Helaas heeft consumenten reclame meestal tot doel zijn minachting voor de consument te verhullen. Niet de gezondheid van de consument is belangrijk, maar zijn geld en het bijbehorend geloof daarin. Hetzelfde mechanisme valt te bespeuren bij de “werken” van H.A. En door dit alles kan men nu konstateren dat zijn “format” uiterst geschikt is voor de hedendaagse kunst-consument. Het gaat erin als zoete koek. Dit omdat het doodgewoon consumentisme is, tegen fotografie.

Dat we ooit nog eens manifeste foto’s van Aarsman mogen gaan zien is uiterst twijfelachtig. Die hoop kunnen we misschien wel laten varen. Maar laten we de moed niet opgeven; Laten we blijven hopen dat er ooit nog eens een echt echt geschreven foto-manifest van zijn hand verschijnt. Gewoon een goed steekhoudend praatje over fotografie, maar dat dan wel zonder plaatje! Als dat tenminste mogelijk is bij deze Hans.

Post Scriptum. 17 juli 2008

Ik moet me toch eens leren te beheersen. Want ik kon het toch weer niet laten een stukje te plaatsen op de website van Photoq. Waarop ook enige reacties verschenen van andere lezers. Doch toen ik gisterenavond weer even keek zag ik dat één van mijn bijdrages was verwijderd. Verbazing? Ja en nee. Maar het zat me toch wel een beetje leuk dwars. Dus ik schreef het volgende bericht voor op de website van PHOTOQ in de rubriek: reakties.

Geachte. Vanmorgen had ik hier een stukje geplaats waarin ik ook mijn bewondering uitsprak voor H. Aarsman behalve dan voor zijn laatste acties. Tevens was er ook een soort van politieke connotatie in verwoven. Dit stukje is helaas verwijderd door de redactie van Photoq. Voor redenen die ikzelf niet ken, maar die ik wel bij voorbaat respecteer. Misschien dat ik iets te uitgesproken was of te puntig of wat dan ook…. Ter compensatie: Onder eigen verantwoording heb ik een paar dagen geleden een “Schotschrift” (pamflet welke iem. op smadelijke wijze aanvalt) gepubliceerd op mijn weblog. Waar ik welgemeend mijn ideëen en verontwaardiging over “Photography against Consumerism” op overtrokken wijze vorm heb gegeven. keees.blogspot.com. Nogmaals: Met alle respect voor de redactie van Photoq. En hopende dat ik de reden ooit nog mag horen, zodat ik beter inzicht krijg in mij eigen dwalingen. Zeer hoogachtend. Kees de Graaff.

Alleen het wonderlijke was, dat het me totaal niet lukte om het te plaatsen. Wat ik ook probeerde. Met andere woorden: PHOTOQ heeft zijn systeem zo ingesteld dat stukken van mij niet geplaatst kunnen worden. Technisch is dat allemaal niet zo moeilijk, je moet er alleen de moeite voor nemen. Was ik daar nu blij mee? Moet ik daar nu trots op zijn? Ja en nee. ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik moet dat laten bezinken. Hoever moet je over de scheef gaan? En waar begint het werkelijk onbeleefd en ongepast te worden? Vragen en vragen. Of is het schrijven van een schotschrift helemaal uit de mode. Is het een ongepaste stijlvorm? Het zou allemaal kunnen, nietwaar? In deze moderne tijden.

Toch bleef mijn gepruts om het op die website van PHOTOQ te krijgen niet onopgemerkt. Want een half uur later kreeg ik een emailtje van de hoofdredacteur Edie Peters met de titel: Re: Verwijdering

Beste Kees,

Twee reacties bij dat stukje over Hans Aarsman is wel genoeg, hoor.

Je hebt je punt gemaakt.

Groeten, Edie Peters

Hij heeft helemaal gelijk, nietwaar? Dus ik heb hem zeer beleefd een bedankje gestuurd:

Beste Edie

Vriendelijk dank voor reaktie.

Ik wens je mooi weer, dan heb ik dat ook

Kees

Dus alles is weer goed gekomen.

Het betreffende artikel kunt u vinden op:

http://www.photoq.nl/articles/nieuws/actueel/2008/07/14/aarsman-exposeert-londen/

++

++

++
Tweet