Gelukkig onzichtbaar

Het is nog vroeg en de tuin wordt mooier. De roodborst heb ik gezien en de merel zal zich nog melden. De koffie is op, dan maar een kop thee. Even mijn kranten checken. Dpreview.com heeft niets niews te melden en Photoq.nl doet konde van een expositie in Gent van gevonden foto’s. Ik lees: Nadat het gevondene gefotografeert is wordt de foto die gevonden is geexposeert. Ik hoop dat ik Gent ooit zal vinden. Het persbericht spreekt over kleine wonderen die meestal onzichtbaar blijven. Nu moet de lezer niet gaan denken dat het hier een foto-expositie betreft. O nee, o nee. Volgens de persmededeling toont deze expositie de tekstuele reflecties op deze meestal onzichtbare fotowonderen. Een plaatje met een praatje. Dus neem uw leesbril mee. Een tekst-expositie. Er is ook een catalogus gemaakt die is vormgegeven. Voor de zekerheid vermeld het persbericht: “De catalogus omvat zowel het gevonden beeldmateriaal als de bijbehorende teksten.” Dat u het maar weet.

En nu is het later, nog steeds geen koffie, en een wolk voor de zon. Fijne hobby; gevonden foto’s verzamelen. Het is geen bloemschikken en het is geen postzegels verzamelen. Maar daar tussen in moet het zich ongeveer bevinden, stel ik me zo voor. De liefhebber mag er dan ook nog hardop bij fluiten, denken of praten. En dan krijg je pratende zegels, fluitende foto’s en denkende bloemen. Heerlijk. Het leven is mooi.

Ironie, oh ironie.

Mijn vlaamse gaai is weer terug. Ik zag haar in de tuin van Sylvia toen ik daarnet koffie ging halen bij appiehappie. Weg is nu ook de wolk en ik zit weer in de kamer vol met schaduwen. Ik hervat. Het wil maar niet onzichtbaar zijn voor mij; die geniale onzin van foto-tekst. Overal, en dan ook nog overal kom ik het onontkoombaar tegen. Het wordt me de strot ingeduwd. Geen foto die ik zonder tekst mag zien. Geen tekst die ik zonder foto mag lezen. Het elfde gebod: Gij zult het beeld lezen. Want dat is de boodschap, en niet andersom. Deze dwangcultuur boeit mij mateloos. Al was het alleen maar om er onderuit te komen. En langzaam maar zeker begin ik het te begrijpen. Hoe het precies werkt kan ik nog niet geheel duiden, wel weet ik dat onze taal steeds minder-zeggend wordt en onze beelden steeds onbeduidender.

Een voetbal wedstrijd op tv is prima. Met commentaar stemmen, die vertellen wat u ziet. Niks verkeerd mee. U kijkt naar de actiefilm PulpFiction. Men heeft besloten om er twee commentaar stemmen bij te doen. die u gaan vertellen wat u ziet. Ik zou er knettergek van worden. Als die gewoonte eenmaal is ingeburgerd gaat men films maken tendienste van de kommentaarstemmen. (Gebeurt nu al!!!!). En zo gaat men om met fotografie heden tendage. En vertel me niet dat het niet waar is! Het leuke ervan is dat het beeld dan weer vanzelf onzichtbaar wordt. Luisteren zult gij, luisteren en lezen en luisteren….. En uw ogen nederslaan.

De koffie smaakt mij. De merel heb ik vandaag niet gezien, ik denk dat haar nest klaar is. Gelukkig onzichtbaar ergens in de struiken. En mijn deur naar haar tuin staat open.

++

.++
Tweet