Selecteer een pagina

Krijg ik zomaar een uitnodiging van Femke IJsinga van het NederlandsFotomuseum. Wat vriendelijk van haar. Ik ben uitgenodigd tot het bijwonen van een symposium over Auteursrechten van fotografen. Auteursrechten met een kapitale A? Eén en ander wordt georganiseerd in samenwerking met Burafo. (Buroo auteursrechten voor fotografen). Het vind plaats op vrijdag 24 mei. Femke , bedankt!

 

In de begin jaren 80 kreeg ik van een jurist een kontract voorgeschoven. Of ik maar wilde tekenen. Deze vriendelijke man was zakelijk leider van een zeer groot toneelgezelschap. Ik heb er vriendelijk voor bedankt, want het was een vodje; zeker wat het de auteursrechten betrof. Uit armoede heb ik toen zelf maar de Nederlandse wetgeving erop nageslagen. Ik viel van mijn stoel van verbazing vanwege de eenvoud en helderheid. Om die wetgeving aangaande auteursrechten te begrijpen is juridische opleiding niet vereist. De wetgeving was zo simpel, dat ik het bijna niet kon geloven en er een nacht niet van slapen kon. Waarom doen die juristen voorkomen dat het allemaal zo ingewikkeld is? Vroeg ik mij toen af. Gelukkig heb ik die slapeloze nacht goed gebruikt om zelf maar een kontract op te stellen. Daar heb ik meer dan twintig jaar zeer profijtelijk mee gewerkt. En sindsdien maak ik altijd en immer mijn eigen kontracten! Jawel, en ze zijn in alle gevallen ook aanzienlijk duidelijker en vooral korter dan die kontracten die mij worden aangeboden.

 

Jarenlang lid geweest van de GKf en dus ook van Burafo (Bureau auteursrechten voor fotografen) waar ik apart jaarlijks contributie voor betaalde. In 1990 deed zich een akkevietje voor met de Telegraaf. ik had een rekening opgestuurd van ongeveer 2.500,- gulden. de Telegraaf weigerde deze te betalen. Dus ik naar mijn Burafo. Daar zat toen indertijd een juridisch adviseur die mij adviseerde om om maar voor 1.000,- gulden te schikken met de Telegraaf. Ik was woedend, verbaasd en gefrustreerd. Jarenlang contributie betaald om mijn rechten te beschermen. Komt het puntje bij het paaltje dan dien ik mijn rechten te verkwanselen. Ik was werkelijk woedend. En ben toen maar zelf aan de slag gegaan met een advocaat. We zijn een rechtzaak tegen de Telegraaf begonnen. Dat werd mij door collega’s niet in dank afgenoemen. Dit onder het motto van: “Verknal onze belangen niet” en “Van de Telegraaf kan je nooit een rechtzaak winnen”. Verbijsterend vond ik dat toen. Om een lang verhaal kort te maken: Na twee jaar heeft de Telegraaf mij 22.000,- gulden op mijn rekening gestort! Heerlijk al dat geld. Daarna heb ik bij Burafo, waar ik nog steeds lid van was, geinformeerd of ze geinteresseerd waren in mijn dossier De Graaff versus De Telegraaf. Niemand toonde enige belangstelling. Zo zie je maar weer.

 

Een paar jaar later las ik dat de oud-politicus dhr. Wolffensperger voorzitterwas geworden van Burafo. “Ach ja”, dacht ik, “Waarom ook niet?”

 

Later nog meer gedonder met allerlei kranten, vooral provinciale. Nimmer heb ik een zaak verloren. En hoe meer ze tegensputterden des te profijtelijker het voor mij werd. Hoe groter de weerstand des te klinkender de munt werd. Heerlijk al dat geld. Lang leve mijn auteursrechten!

 

Lees ik ergens dat de oud-journalist Ad ‘s Gravensande voorzitter is geworden van de stichting Beeldrecht. “Ach ja”, dacht ik, “Waarom ook niet?”

 

Een half jaar geleden zag ik op de website van de Nederlandse fotografie (www.photoq.nl) een prachtige foto van een dame die daar geplaats was door Hans Aarsman. Er stond niet bij vermeld wie de geportretteerde was, ook niet wie de maker was van die foto. Deze foto vond ik zo biezonder dat ik besloot haar te gebruiken in mijn theatrale foto-performance genaamd TRANS, die opgevoerd wordt voor betalende bezoekers. (Zie ook: http://keees-news.blogspot.com) Maar ja, om die foto te gebruiken daarvoor moet ik natuurlijk wel toestemming voor hebben, dit in verband met de auteursrechten, nietwaar? Dus ik schrijf een net briefje naar dhr. Hans Aarsman en Edie Peters, hoofdredacteur van Photoq. Geen antwoord. Na verloop van tijd schrijf ik wederom een brief naar dhr. Edie Peters. Geen antwoord. Na een paar weken herhaal ik dit. Geen antwoord. Na een maandje dacht ik: ”Kees, ga eens rechtop in je stoel zitten”. Ik heb toen een verbaasde brief gestuurd naar: Hans Jonkhout, advocaat. Marcel Molle, fotograaf. Roel Santvoort, directeur van het fotopersburo Hollandse Hoogte. Ruud Visschedijk, directeur Nederlands Fotomuseum. Deze personen zijn het bestuur van de stichting Photoq. Tevens ging deze brief ook naar: Ad ‘s Gravensande, directeur Stichting Beeldrecht. En ook naar Lucette Bronk, directrice van Burafo. U raad het al natuurlijk; nu, na 5 maanden heb ik nog steeds geen enkele reaktie ontvangen, van wie dan ook. “Ach ja”, denk ik nu, “Waarom zouden ze?”

 

Kijk je naar de diverse colofons dan zie je dat Gerrit-Jan Wolffensperger nog steeds voorzitter is van Burafo. Volgens andere gegevens is Ad ‘s Gravensande nog steeds bestuurslid en/of voorzitter van de Stichting Beeldrecht. Ga je het internet op naar www.beeldrecht.nl dan wordt je volautomatisch doorgeschakeld naar de firma Pictoright. Een prachtige ingewikkelde peperdure flashy website. Bekijk je daar het colofon van dan kom je tot de ontdekking dat ook hier Gerrit-Jan Wolffensperger weer directeur is. Erg onduidelijk allemaal. “Ach ja”, denk ik zo, “Waar zou ik me druk om maken?”

 

Trouwens, als een fotograaf naar het symposium wil op vrijdag 23 mei. Om erachter te komen hoe goed de auteursrechten-organisaties voor hem zorgen, dan dient de fotograaf wel 70 euro entreegeld te betalen. Jawel. Zelfs als je betalend lid ben van Burafo of van welke beroepsorganisatie van fotografen dan ook: U dient ten alle tijden uw portemenee mede te brengen, anders komt u er niet in. Heerlijk al dat geld!

 

Het volgende is te stuitend, te flauw en te dom voor woorden: Gezien mijn eigen ervaringen zijn de betreffende organisaties een wassen neus. Want als het puntje bij het paaltje komt doen ze niets. Nogmaals: dit zijn mijn eigen ervaringen. Bezie ik de hoogte van de entreegelden, dan kom ik tot de cynische conclusie dat deze organisaties er niet zijn voor het belang van de fotografen. Nee, de fotografen zijn er voor het belang van die organisaties, en natuurlijk voor die mensen die daar een baantje en een functie hebben. Dit is niet aardig om te zeggen; maar ik kan er helaas geen andere pap van maken..

++++

Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This