De blinde camera en haar koe

Toen ik gisterenavond de jongens vertelde dat een kamera per definitie niets kan zien, zag ik de mondhoeken vertrekken, de hoofden gingen ietwat scheef, en de ogen vernauwden zich want er lag iets op de loer. “Kees, hou op met die onzin, volgens mij zie je ze weer eens vliegen”. Niemand wil voor schut staan, dus waar parkeren we ons wantrouwen beter dan in de humor. De kunst is om niets uit te leggen, dus ik speelde met mijn prooi en gooide er nog een schepje bovenop met de bewering dat een fotocamera zelfs niet blind kan zijn! Er hebben zich ooit situaties voorgedaan dat men mij de kroeg uitsmeet, maar gelukkig werd het zoals gewoonlijk een gezellige avond.

Iedereen snapt dat een vulpen niet kan lezen. En het is ook begrijpelijk dat een vulpen niet kan schrijven. Wat we weten is dat je met een vulpen kan schrijven. Met de pen kan je niet alleen beschrijven wat je ziet maar ook nog wat je denkt te zien. De neer-ge-pen-de woorden kunnen door mij gelezen worden en dan “zie” ik het ook. Dat is een mentaal beeld, omdat het zich in mijn geest manifesteert. Zoals dromen dat kunnen zijn zo kunnen deze mentale beelden soms/vaak akelig echt en reëel worden. Tenminste; zo ervaren wij dat.

Dat een fotocamera niets kan zien is voor mij een waarheid als een koe. Alleen al het feit dat wij in de nederlandse taal zo een gezegswijze hebben is al reeds veelbetkenend voor de wijze waarop wij wensen om te gaan met waarheden; op boerse wijze. Geert Wilders is echt boers en Rita Verdonk is echt boers, en zij boeren goed terwijl zij geen boeren zijn. Als iets of iemand niets kan zien wil dat nog niet zeggen dat zo iets blind is! Je bent pas blind als je ogen heb die niet meer functioneren, daarom kan iets wat geen of nooit ogen heeft ook nooit blind zijn. Een fotocamera heeft geen ogen en kan daarom nooit iets zien en kan daardoor ook nooit blind zijn, zoals een schrijfpen nooit kan lezen. En een foto-objectief, de lens, is een fijn stukje glas, welk geen weet heeft van objectiviteit.

Woorden bestaan uit losse letter en laten niets zien. Ze laten iets horen. Dat hebben we met elkaar afgesproken. Wij hebben ooit “gekozen” voor een fonetisch schrift. Dus de letter o representeert de klank o. De letter is een teken met daaraan verbonden een auditieve betekenis. Met letters maak je woorden en met woorden maak je zinnen etcetera. Van oorsprong fonetisch en vokaal worden de gelezen woorden en zinnen nu uiterst evocatief. Het literaire heeft zelfs het vermogen om ons iets te laten “zien”. Maar het literair geziene is altijd mediaal en mentaal.

Nog een waarheid als een koe: Een camera genereert foto’s. Ook foto’s kunnen niets zien en daardoor kunnen zo ook niets laten zien. U en ik kunnen foto’s wel bekijken want ze zijn bijna niets en tonen iets. Het getoonde is daardoor per definitie altijd 100% mentaal en mediaal. In/met mijn optiek. Zonder te denken weet ik het omdat ik het zie. Soms denk ik het te weten zonder het gezien te hebben. “In the blind”. En vaak zie ik iets terwijl ik vergeet dat wat ik zie bedacht is door mijzelf. Enzovoort…. En het is hier en bij die blinde foto waar verbeelding, afbeelding en inbeelding een vrolijke polka dansen met elkander.

Soms begrijp ik zaken, en dan weer niet. Maar wat ik totaal niet begrijp is dat er hier in Nederland een paar boerse mensen rondlopen die gezonde goedwerkende ogen in hun kop hebben maar toch werkelijk stekeblind zijn. Hoe kan dat nou weer? Ik vrees zware gestoordheid in hun beeldvorming. Of gemankeerde optiek, wie weet en wie zal het zeggen? (Niet die koe, hopelijk)

Wederom hebben we gisterenavond weer geschaterd van het lachen. Ook over luid hikkend en goed boerend politiek vee. Dat foto’s niets kunnen laten zien heb ik niet verteld aan mijn vrienden. Daar ben ik gelukkig niet aan toegekomen. Want hun grappen zijn altijd minder beroepsgedeformeerd dan de mijne en daardoor veel leuker. Zou ik het verteld hebben dan hadden ze me volledig ingepakt, want ze waren in topvorm en goed op dreef. Ik leer daar altijd van.

++

++
Tweet