Selecteer een pagina

079-bigO::

::

Ik moet toegeven dat ik soms moeite heb met de begrippen ‘object’ en ‘subject, en dat vooral in taalkundige zaken. Want op het moment dat er sprake is van het ‘onderwerp’ in een zin, dan blijken ‘object’ en ‘subject’ dezelfde betekenis te kunnen hebben. Lastig.  In de filosofie en de wetenschap is het onderscheid  duidelijker.

Object, subject. Objectiviteit en subjectiviteit. Hoe liggen die zaken bij een visueel beeld? Het beeld is het object en de waarnemer ervan is het subject. Duidelijk dacht ik aanvankelijk. Daar is de waarnemende persoon tegenover het beeld wat wordt waargenomen.

Nou is de grap dat deze zaken in de [fotografie] een loopje met de kijker nemen. Want bij een [foto] is het object [foto] achter zijn eigen horizon verdwenen. Niemand die de [foto] nog ziet. Wel ziet men een hoop aangeleerde betekenissen die het beeld presenteerd, wat men dan automatisch bestempeld als het object waarnaar men kijkt. En dat is op de keeper beschouwd formeel gesproken niet correct.

Kijk naar een eenvoudige [foto] van een theepot. Gedraagt de theepot zich als een [foto]? Of gedraagt de [foto] zich als theepot? En wat doet dat met u?

[Fotografie] is een zo immens vanzelfsprkend ingeburgerd fenomeen dat ik me afvraag of we nog wel willen weten wat een [foto] echt is? [Foto]beelden zijn een ongelooflijk ordinaire commodity geworden. Zoals water uit de kraan. We kijken er niet naar maar consumeren wel al die beelden. De wereld draait beslist niet om [foto’s] en [fotografie]. Nee, het is andersom: al die [foto’s] draaien op duizelingwekkende wijze om onze wereld heen.

Kijk naar onze wereld. Ziet de wereld eruit als een [foto]? Of ziet de [foto] eruit als onze wereld? En wat ziet u nu werkelijk?

Men zegt ook dat [foto’s] erg toegankelijke beelden zijn. Zeker, maar dan wel van het dood-geboren soort. Bij een eigentijdse [foto] is de waarde van uw objectieviteit, maar zeer zeker ook de waarde van uw subjectiviteit, volledig gedevalueerd. Want [foto’s] zijn geen beelden maar teksten vermomd als beeld. Gaat dit u te ver? Ik geef u een eenvoudig voorbeeld:

Alle belangrijke musea, alle [foto]instituten, alle [foto]scholen, alle [foto]festivals, alle tijdschriften, en alle kranten met bijbehorende journalistiek en etcetera, houden zich (bewust door hun zelf uitgesproken) uitsluitend bezig met ‘verhalende’ fotografie. En verhalen zijn te allen tijde teksten die op zekere volgorde moeten worden gezet. Begin, kop en staart. Ik weet dat tekst en verhaal niets van doen heeft met beeld. Nu begrijp ik wel dat men met teksten zaken verbeeld kunnen worden, maar dat is iets totaal anders! Een beeld wil iets laten zien, omdat het niet kan vertellen. Terwijl een verhaal zaken verbeeld zonder iets te kunnen laten zien, en dat zijn momenteel onze [foto’s].

Het object [foto] valt samen en wordt samengevoegd met het object wat zij meent te representeren. Dit vanwege haar zeer technisch illusionistisch eigenschap. En uit armoede kunnen we daardoor de beelden alleen maar “lezen” waardoor we ook niet meer het verschil “zien” tussen het object en het subject, die niet meer ter zake doen!


::

::

 

Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This