Selecteer een pagina

Zoals bij de meeste religies presenteert [fotografie] zich als een perfecte oplossing voor een probleem welk zijzelf heeft gecreëerd.

Een andere overeenkomst met religie is dat de [foto] beweert iets te tonen. (Wat op de keeper beschouwt helemaal niet kan.) Nee, wat de [foto] toont is slechts een bewering. En dat is wezenlijk iets anders.

Bovenstaande foto is afkomstig van de website van Saskia Boelsums. Daar kunt u ook haar andere Waddenfoto’s zien. http://www.saskiaboelsums.nl/kunstrai-2016/

Laatst zag ik op de social-media een prachtige landschaps-[foto] van Saskia Boelsums, met daarbij de uitnodiging om dit te komen aanschouwen. Het was een [foto] gemaakt ergens in die magnifieke  Waddenzee van ons. En werkelijk ik kreeg zin en lust om direct of in nabije toekomst ook naar de Waddenzee te gaan. Toen ik het bericht op Facebook verder las bleek dat ik niet naar de Waddenzee moest gaan maar naar een wel of niet deftig etablissement ergens in Amsterdam. Zij exposeerde daar deze [foto]. Ik voelde een teleurstelling, en was enigszins van mijn apropo. Ik zag deze foto en daarbij de uitnodiging om dezelfde foto nog een keer ergens anders te gaan bekijken. En dit terwijl deze [foto] mij werkelijk, maar dan ook werkelijk uitnodigde om naar de Waddenzee te gaan, en beslist niet naar een of ander zaaltje.

“Kees, doe niet zo flauw.” Dacht ik toen. “Flauw..? Helemaal niet flauw!”  Want de emotie welke ik voelde was hartstikke echt!”  Heb zaken verder bestudeerd. Saskia Boelsums is niet alleen [fotograaf] doch ook beeldend kunstenaar, volgens eigen zeggen. Wat voor mij meteen een hoop  en misschien ook wel alles verklaart.

Ik gevoelde mij gemanipuleerd. Bespeeld. Om te beginnen door de uitnodiging van het Facebook bericht en later ook door de foto zelf. Ik zal een poging gewagen om te duiden mij dwarszit en obsedeert.

Ik zat ff  stuk in iets dubbels; De [foto] nodigde mij uit om de Waddenzee te gaan zien, doch de tekst nodigde mij uit om naar een zaaltje te gaan om deze [foto] nog eens te gaan bekijken. En dat laatste vind ik een soort van onnodige dubbelop. Ik snap best wel dat die foto in het zaaltje ietwat groter is dan mijn joekel van een beeldscherm (35 inches). Maar die vermeende kennis zal mij beslist niet aansporen om de trein naar Amsterdam te pakken. Oh nee, want dan blijven we aan de gang. Ik bedoel te zeggen dat er miljoenen [fotografen] zijn die op [fotografische] wijze konde doen wat hen aan het hart ligt. En met eigentijdse camera’s, die zij daarvoor gebruiken, weten zij dat op fantastische wijze te doen. Smullen.

Want ook de [foto’s] van Saskia zijn prachtige  smaakvolle wel-of-niet elektronisch opgepimpte  registraties van haar wandelingen. Daar is niks mis mee.

Waar knelt bij mij de schoen dan? Ik wordt getriggered door de woorden “kunstenaar” en “expositie”. Want die woorden zetten deze [foto’s] in een zekere context. Een context die ik bepaald niet gemakkelijk vind. Ze plaatsen deze [foto’s] meteen in de categorie: Buitengewoon.

Door de [foto’s] van Saskia wordt ik er op geattendeerd dat de Wadden zeer buitengewoon zijn. En dat neem ik meteen aan. Het versterkt ook de verhalen van vrienden die er ook geweest zijn. Maar de [foto’s] op zich vind ik beslist niet “buiten-gewoon”. Nee, ik ervaar ze als zeer gewoon gewoon. Wat ze naar mijn bescheiden mening ook zijn en zullen blijven. Maar goed, aan meningen hebben we niks, en zeker niet de mijne.

Er is iets anders aan de hand, welk ik zal proberen te vatten in het volgende statement:

Heden ten dage zien de meeste mensen DOOR of VANUIT de [foto] de werkelijkheid. Die ze dan ook als zodanig ervaren. Wat op de keeper beschouwt niet kan, dat zou hocus-pocus zijn. Terwijl je voor je gezondheid VANUIT of IN de werkelijkheid NAAR een [foto] zou moeten kijken.

Het magische van een [foto] is dat de [foto] zelf onzichtbaar is. Het heeft ook geen dimensies, het zijn uiteindelijk de pixels van uw lichtgevend scherm. Voor mij is een [foto] dan ook een illusie van een illusie van een illusie. Hoe je het ook draait of keert; een [foto] is altijd een scan, een zeer technische registratie van het een of ander. Altijd. En omdat iedere [foto] uitermate technisch is, en daardoor ook een product van solide wetenschap is, durf ik zelfs te beweren dat de reguliere [foto] niets van doen heeft met het begrip “Beeld”. Nee, integendeel, iedere [foto] is momenteel literair van aard. Het heeft meer met tekst van doen dan met begrip “Beeld”. Want op het moment dat een [foto] op uw netvlies valt, ziet u in principe niets, maar herkent u wel meteen van alles. En zaken herkennen is iets anders dan zaken zien. Een [foto] zit altijd vol met combinaties van begrippen, en literaire concepten die u herkent.

De logica van een [foto] is altijd impliciet, nooit expliciet. Terwijl de [foto] zich altijd heel stoer gedraagt, en zichzelf presenteert als iets zeer expliciets. Magie?

Jazeker, in zekere zin is dat iets magisch. Want het [fotografische] beeld krijgt nu dezelfde allure en status als het Icoon uit 1130. Niet alleen de afbeelding was heilig en goddelijk, nee ook het voorwerp zelf was goddelijk. Zoals een hostie. Alleen moet je bij een [foto] dan het begrip god vervangen door het begrip werkelijkheid. En vergeet niet: Voor de mensen die leefden in 1130 was dat iets totaal vanzelfsprekends. Zoals voor ons nu een [foto] iets zeer vanzelfsprekends is. De grap is natuurlijk dat dingen niet zomaar uit zich zelf gaan spreken. En zeker een [foto] niet.

Kijk, het zit zo: Als ik de uitnodiging krijg om in een zaaltje ergens in Amsterdam naar de Waddenzee te komen kijken, dan bekruipt mij het gevoel dat er ergens iets onder het banier van “De Kunst” heilig is verklaard. En daar pas ik voor. Nu hoor ik ook iemand zeggen: “Maar ga dan naar de mooie heilige werken van Saskia kijken.” Maar dat hoef ik niet te doen. Want ik heb de [foto’s] al gezien. Weliswaar niet in volle glorie, doch alle informatie die deze [foto’s] bevatten kwamen bij mij zeer luid en duidelijk over.

Ik vind Saskia een zeer goede en bekwame [fotograaf] doch als kunstenaar betekent ze zeer weinig voor mij. En dat vind ik spijtig. Hoe zij in mijn en uw wereld op dat podium is geraakt is een onderwerp voor een andere blog.

Een ander soort magie:. Haar [foto’s] hebben mij aangespoord om toch echt eens naar Noord-Friesland te gaan om de Waddenzee zelf te gaan aanschouwen. Waarop ik mij nu al verheug. Waarvoor mijn dank, Saskia.

(wordt vervolgd)

0 reacties

Trackbacks/Pingbacks

  1. | FoToBlOk - […] Fotografie als Religie 11 augustus 2016 […]

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This