“I’m Albert Einstein, ‘cause I am my own Horizon”

Zelfportret uit de serie: “Who The Fuck is Kees de Graaff?’  2005

Dag Collega. Jij had een duidelijke vraag, welk dan ook een duidelijk antwoord verdient. En het is min of meer ook een dubbele vraag.

1# Waarom ik naar dat soort dingen toega?

Gewoon om dat ik me zelf wil redden uit mijn onverschilligheid mijn minzaamheid, en zodoende altijd weer een poging doe om betrokken te geraken. En om mij zelf te binden en te delen met mijn medemens. Dit als toeschouwer en soms ook als participant. Maar als ik als toeschouwer ga dan kan ik het nooit nalaten om te participeren. Dat is mijn aard, mijn vrienden weten daar alles van, me dunkt. Maar vaak loopt dat spaak. Mijn ideeën over [fotografie] staan vaak haaks op het gangbare. Inhoudende dat men mij niet altijd kan plaatsen. En zo voel ik mij dan een rare eend in de verkeerde bijt. In principe zou er ruimte moeten zijn voor andere opvattingen over [fotografie] hier in Amersfoort, maar ik vermoed dat men dat als verwarrend ervaar, of dat men die haakse mening van mij ervaar als bedreigende kritiek. Ik weet het werkelijk niet precies. En trouwens, wie ben ik om hun feestje te verstieren?  Tevens ben ik mijzelf bewust van het feit dat het ook grotendeels aan mijzelf kan liggen, want ik kan soms vrij arrogant en irritant, en net iets te stellig overkomen. Maar ja, zucht, dat ben ik soms aan mijn stand verplicht. Haha. (Ik loop niet gauw te wapperen met mijn c.v, misschien is dat wel mijn makke). Daarbij heb ik ook nog een passie voor de filosofische aspecten en implicaties van de [fotografie]. En daar zit werkelijk niemand op te wachten. Voor begrijpelijke redenen. Want de [foto] is ongemerkt een heel raar ding: De [foto] als gevolg blijkt bijzonder exact te lijken op zijn eigen oorzaak . En daardoor denkt iedereen meteen te weten waar ie aan toe is als ie de [foto] ziet. Het is zo akelig concreet allemaal. En ik meen te weten dat dat een hele geraffineerde valkuil is. De illusie, allusie en delusie genaamd [Foto]. Iets wat per definitie bijzonder abstract is ervaren wij als iets heel concreets. Fotografie is daarom altijd letterlijk en figuurlijk uiterst oppervlakkig. En op het moment als ik daar doorheen prik, begint men mij scheef aan te kijken. Want dat is de bedoeling niet, het moet wel oppervlakkig blijven, anders snapt niemand het meer. Tenminste…. (blah blah blah etcetera…)

Maar laat ik er geen doekjes omwinden: De initiatiefnemers en organisatoren van 033[Foto]stad schijnen werkelijk geen engagement en of werkelijke kennis van het medium [fotografie] te hebben. (Is mijn persoonlijke mening.) Het is de alom bekende totale oppervlakkigheid. En hun affiniteit met het medium is op het niveau van de kinderkamer. Een ieder kan zien wat een [foto] zogenaamd ’toont’, dus een ieder denkt dat hij of zij dan ook maar meteen iets zinnigs over het wonderlijke medium [fotografie] kan zeggen. Wat ik bedoel te zeggen: Als je met gesubsidieerd geld zo een stedelijke manifestatie organiseer dan heb je op zijn minst een visie nodig. Nou die heb ik nog niet kunnen vinden, het is gewoon ordinair zaaltjes vullen en de santekraam tegen de muren aan kwakken. En dan vervolgens de kale kerstboom optuigen met een paar bekende [fotografen], waarmee je de boel onderstut en waarmee je dan goeie sier probeert te maken. Ach ja. (En dan niet te vergeten de begeleidende en stichtende tekstjes die het één en ander moeten rechtvaardigen)

Collega, ik moet je gelijk geven. Eigenlijk wist ik de uitkomst al van te voren. Gezien bovenstaande. Maar de schrikbarende ervaring van gisteren avond was dat het nog erger was dan ik vermoedde. Rampzalig. Ik zal geen enkele moeite hebben om dat te duiden en te onderbouwen. Maar dat ga ik hier niet doen. Je mag voor jezelf gaan kijken.

Nee, ik ben gisteren geschrokken van de wanstaltigheid. Het was gelukkig niet 100% kommer en kwel. Er was ook nog wel iets goeds te bespeuren daar. Maar de optelsom viel voor mij bijzonder negatief uit. Nou had ik op facebook heel elegant en wijsneuzerig kunnen vertellen wat er dan wel of niet goed en slecht aan was. Maar dan krijg ik het gevoel dat ik tegen windmolens en spoken sta te praten. Dus het werd gewoon een ordinaire scheet. Wat ik overigens heel bewust gedaan heb, om mijn frustratie weg te spoelen. En het is nog steeds zeer wel gemeend.

Trouwens, ik heb gisteren een heerlijke babbel gehad en gelachen met Mardoe Painter, Cornelia Nauta en Oscar Voch. En dat zijn dan weer collega’s waarbij ik me dan wel weer thuis voel. En hoogstwaarschijnlijk, of misschien, denken zij er min of meer hetzelfde van. Dus zo alleen en eenzaam ben ik nu ook weer niet. (En jammer dat ik Nico Brons niet ben tegen gekomen).

2# Of ik het nodig heb om regelmatig lekker kritisch te kunnen zijn?

Och, of het allemaal zo lekker is, dat valt te betwijfelen. En in dit geval was het alles behalve smakelijk. En hoe raak ik die nare smaak kwijt? Maar gewoon kritisch zijn? Nou en of, dat heb ik zeer beslist nodig. Ten alle tijden. En daar zal ik nooit in versagen. Kritisch zijn is een houding die ik niet zal laten varen anders verzuip ik in de geniale onzin die mij dagelijks overspoelt. Er is een stukje bewustzijn nodig om te beseffen dat de plof-kip niet alleen ongezond is voor de consument, doch tevens een gruwelijke aanslag is op ons milieu. Ik bedank voor de plof-[foto’s], die dagelijks ongevraagd op mijn netvlies vallen. En als men die plof-[foto’s] gaat inlijsten en gaat presenteren als zijnde hoogstaande bijzonderheid. Tja, dan zijn bij mij de rapen gaar. Want al die kunstmatige zogenaamde geweldige mooie plof-[foto’s] vervuilen het visueel universum waar jij en ik in leven. Want er bestaat ook nog zoiets als een cultureel en ethisch milieu, waar de beide plof-gevallen ook toe behoren.

In principe is er niets onschuldiger dan een [foto]. [Fotografie] is van allemaal, en iedereen [fotografeert]. Maar op het moment dat er personen of gesubsidieerde instituties zijn die sommige [foto’s] een status, waarde en een belang geven, dan ben ik erg op mijn hoede. Want daarmee belandt je meteen in de cultuur politiek, en dan zijn die [foto’s] meteen beslist niet meer onschuldig. In het goede geval verrijkt het ons en verruimt het ons bewustzijn. En verbindt het ons ook. Maar in het slechte geval worden we misleid, verblind en dommer gemaakt. En verstrooit  en verdeeld het ons. En dit gebeurde ook in de wanstaltig gepresenteerde [foto]-tafereeltjes in de Mariënhof. Om de bezoeker te ‘verstrooien’. En trouwens, vergis je niet, [fotografie] en al haar bijbehorende technieken en high-tech infrastructuren is alles behalve politiek-neutraal. Het is de allerbelangrijkste politiek in onze nieuwe huidige prachtige samenleving, waarin we met schermen gevuld met beelden zijn verbonden aan en met elkaar. Weliswaar een ander soort politiek dan in de Haag, maar voor mij beslist vele malen belangrijker.

Thuis, als ik digitaal verbonden ben met jou, collega, en de rest van de wereld. Dan voel ik me meer ‘In De Wereld’ dan in zo een mislukt zaaltje waar een paar klungelige slecht verlichte [fotootjes] hangen. Erger nog, als ik thuis zit dan kan ik die [foto’s] zelfs ook nog beter bekijken dan in de Mariënhof. Tevens kom ik ook nog meer aan de weet van de bedoelingen en de intenties van de betreffende [fotografen] en de achtergronden van hun projecten. Jawel, er gaat dan een veel grotere wereld voor mij open, dan wanner ik met een devoot en serieus gezicht langs die rare muren moet schuifelen. Om anno 2016 dat soort onzin aan de man te brengen vind ik totaal onbegrijpelijk. Dat is denken en handelen uit de vorige eeuw. Het geld besteed aan al die fenomenale mooie prints hadden ze beter kunnen besteden aan een goede beamer en twaalftal high definition beeldschermen. Dan was de bezoeker beter aan zijn trekken gekomen. Had ie zich gelijk ook meer thuis gevoeld. En dan samen met de andere bezoekers lekker met de muis spelen. Of desnoods je eigen usb-stick er even in douwen. En dat bindt, dan kan men werkelijk anticiperen. Ieder burger bezit thuis één of meerdere schermen welke twee keer groter zijn dan het gemiddelde formaat van de getoonde [foto’s], dus als je naar de Mariënhof gaat doe je dat beslist om letterlijk je blik, met bijbehorend bewustzijn, te vernauwen. Halleluja, leven we nog in 1988 of is het per ongeluk toch echt wel 2016?

Mijn kritiek is misschien nog niet eens gericht op de getoonde [foto’s] en de [fotografen] die daar in de Mariënhof exposeren. Nee, dat zijn allemaal goedbedoelde plaatjes gemaakt door goed bedoelende [fotografen]. De éne keer snijdt het wat hout, de andere keer druipt de onnozelheid ervan af. Soit, dat zou de pret niet mogen deren. Nee, mijn kritiek richt zich vooral op de organisatie, die hun [foto’s] op wanstaltige wijze presenteren. Zonder een kader, zonder thema of een duidelijke context. Een willekeurig samen geraapt geheel, volledig visieloos en smakeloos. Amen.

Kijk, ik kan morgen niet zomaar mijn buurman opereren om zijn blinde darm er eventjes uit te halen. Nee, het zou wat zijn. Als chirurg moet je toch wel je papieren in orde hebben, op zijn minst. Maar iedere doodgewoon persoon kan wel even een [foto]-festivalletje op poten zetten, ja, waarom niet? En als de betreffende personen het dan ook nog helemaal doen met hun zelf vermeende kennis over [fotografie]. Tja, wat dan? Persoonlijk vind ik dat erg gevaarlijk. En het zou ook nog erg schadelijk kunnen zijn voor ons milieu.

Niet alles is nog gezegd, maar ach, laat ik het hier maar bij houden. Wat heeft het voor zin om tegen een dood paard te schoppen. En afzeiken en in de grond boren is gemakkelijk zat. Maar daar is het mij  totaal niet om te doen. Ik zou ook mijn schouders op kunnen halen. Maar dat gelukt mij niet. Het gaat om mijn eigen milieu, welk ik niet zomaar wil en laat bevuilen. Het gaat ook om een nieuw bewustzijn wat betreft de functie van beelden in ons huidig tijdgewricht. Vergeet de oude wereld, passée. Laten we kritisch zijn over de nieuwe wereld. Welk een gigantisch onvoorstelbaar netwerk is geworden, waarin technische gecomputeerde beelden onze levenswijze compleet heeft veranderd. Laten we het nieuwe bevragen en bekritiseren inplaats van het oude en het vergane schijnheilig te vereren. Laten we alsjeblieft die versleten ideeën niet weer op die vermolmde sokkels zetten. (Zucht)

Nee, ik ben niet erg diplomatiek, dat is niet mijn ding. Heb ook geen idee wat nou precies politieke correctheid is in deze. Er bestaat natuurlijk wel de mogelijkheid dat mijn kijk op de zaak volledig ziek, zwak en misselijk is. Dat mijn morbide gefrustreerde geest misschien aan wat verpleging toe is. Zou best kunnen, maar vooralsnog moet ik daar hard om lachen, omdat dat voorlopig nog lang en nog lang geen uitgemaakte zaak is. Wie zal het gaan zeggen? Maar ga dan vooral geen stip op mijn horizon zetten. Want in mijn nieuwe wereld bestaat die horizon daar in de verte al lang niet meer. Ga er gewoon pardoes op staan, wees gewoon je eigen horizon. Dat kan in onze nieuwe onmiddellijke wereld. Dankzij al die [foto’s], dankzij al die wonderlijke technische gecomputeerde beelden op onze hightech schermen.

Collega, dank voor jouw reactie

groet

Kees de Graaff. Vrijdag 16 september 2016. Amersfoort

::

::