Staren II

::

::

Het laat me niet los, het blijft mij maar fascineren; het fenomeen STAREN. Laatst zij ik tegen mijzelf; “Ga nu eens even staren!”. Ik wendde mijn hoofd naar rechts, en begon met staren. (Waarom niet naar links? Of gewoon hoe ik mijn hoofd had?) Ik keek de zeer vertrouwde overloop in. Ik probeerde niet te denken. Ik wilde niet weten wat ik zag. Ik dwong mijzelf om niet te benoemen wat op mijn netvlies viel. Ik probeerde aan iets anders te denken, en ik probeerde iets anders te zien, in mijn hoofd dan. Toen begon ik ineens hard te lachen! Ik zag dat de dopjes van de poten van mijn strijkplank fel plastic blauwgroen waren. “Ach”, zult u denken. Maar voor mij was het een openbaring. Ik wist niet dat mijn eigen strijkplank fel groenblauwe doppen had, terwijl ik dat kreng toch al meer dan 20 jaar bezit. Ooit van mijn moeder gekregen. Had ik het nooit eerder gezien? Heb ik het nooit willen weten? Een fijn raadsel.

Staren doe je met je ogen, toch? Zou er een equivalent bestaan voor staren met je hersenen? Hoe noem je dat dan? Bedenken, verdenken, gedenken, overdenken, nadenken? Mediteren, contempleren, ontspannen zonder inspannen? Etcetera… Of noem je staren met je hersenen gewoon : denken. Tzou kunnen, nietwaar? Sorry, tis en blijft een raar verhaal. Kan dan ook vandaag geen moraal vinden of het zou de volgende moeten zijn:

Beste Sint:

 

Komt u in de kijkshop

Let dan wel op.

Het klinkt misschien onbeholpen

maar in deze zaak wordt u niet geholpen,

niemand zal u foppen

u dient uw eigen boontjes

met invulformulier zelf te doppen

Met mijter opzien baren,

Zult u misschien gaan staren

Naar doppen en knoppen en prijzen

Maar ik wil u wel op het volgende wijzen

Let wel op de juiste kleurstelling,

dit voor eventuele terleurstelling.

Deze keer maakt u ons een stuk wijzer

met de juiste kleur van het strijkijzer.

::

::

Tweet