Stefani Joanne

::

::

::

Als je iets herken, dan hoef je er verder niet meer naar te kijken, want de herkenning heeft alles al ingevuld. Als ik mijn sleutels zoek, zie ik ze ineens. In split-second zie ik onbewust dat het de mijne zijn. Ik ga er beslist niet naar kijken, nee, ik stop ze dan gewoon in mijn zak, and life goes on.

Laat ik het over onze kiekjes hebben, en al die andere [fotografie] even buiten beschouwing laten. Meel is geen brood, maar brood is wel meel. Herinneringen zijn geen [foto’s], maar [foto’s] zijn wel herinneringen. Tenminste, dat wordt in het algemeen beweerd. Zou je niets in het kiekje herkennen, dan is het ook geen herinnering. Dan zie je uitsluitend een plaatje, welk je wel of niet mooi of interessant vindt. Zonder enige herkenning kan de [foto] nooit een herinnering worden. Hieruit concludeer ik dat de [foto] meer van doen heeft met herkenning dan met herinnering. En toch zeggen we niet dat onze foto’s onze herkenningen zijn. Wat zegt onze Wiki:

Herkennen gaat vaak gepaard met een gevoel of beleving. Zoals ‘ja’ dat heb ik eerder, of ‘nee’ dat heb ik niet eerder gezien. Dat hoeft echter niet altijd gepaard te gaan met het kunnen reproduceren van wat je precies hebt gezien. In het laatst geval spreekt men namelijk van een herinnering

Herkennen is een reflex, een automatisme, bijkans mechanisch en motorisch (bij wijze van spreken) Herkennen gebeurt onbewust en presenteert de herkenning direct vanuit het geheugen. (Het overkomt je waardoor je het onbewust ondergaat). Daarentegen is de herinnering sensorisch. Een goede herinnering beleef je met gevoel en emotie en het vult je bewustzijn. Er zijn amnesie-patiënten die alles kunnen herkennen maar zich niets kunnen herinneren. Herkenning blijkt superieur te zijn aan herinnering.

Denk aan de vergeten sleutels; herkenning is  een fractionele (doch belangrijke) fase in de waarneming. Omdat herkenning de meest manifeste eigenschap van een [foto] is durf ik te beweren dat al die [foto’s] ten koste gaan van onze gezonde herinneringen. We verwisselen de herinnering voor de herkenning. Herkenningen worden plaatsvervangende herinneringen. Konstante herkenningen stompen ons herinneringen af. Kunt u zich nog herinneren hoe uw sleutelbos erbij lag twee weken geleden? En hoe zag uw sleutelbos er vijftien jaar geleden uit? Ikzelf zou het niet weten. En ik vind het ook iet belangrijk, zolang ik mijn sleutelbos maar kan herkennen, en hopelijk zonder al die bijbehorende herinneringen aan die honderden non-gebeurtenissen. (ik zou gek worden)

De meesten mensen kennen Lady Gaga. We kunnen ons haar herinneren en op beelden herkennen wij haar. Maar iedereen die ik tegenkom heeft Lady Gaga zelf nooit gezien en of meegemaakt! Zou ze eigenlijk wel bestaan? Lady Gaga is onze half-godin. We hebben haar nooit gezien maar ze bestaat toch echt wel! en ze schijnt ook nog mens te zijn. Wat we herinneren is de konstante tsunami aan herkenningen. Zijn dit nu plaatsvervangende herinneringen of vervangbare en inwisselbare herkenningen?  Waarom hangen al die foto’s van haar in meisjeskamers?  Gewoon omdat er behoefte is aan het creeëren van een eigen identiteit. Daar is niets mis mee, zolang het maar in gezonde proportie blijft en in goede banen wordt geleid. Zou hetzelfde ook kunnen gelden voor onze [foto’s]? Zijn het waarlijke herinneringen? Of zijn het afstompende herkenningen die we zo broodnodig hebben voor onze identiteit, omdat de echte herinnering eigenlijk armzalig is? En omdat de gebeurtenis waaraan zonodig herinnert moest worden leger en eenzamer was dan wat die perfecte [foto] zogenaamd verondersteld?

Zou je uitgenodigd worden door Lay Gaga om bij haar moeder thuis op de bank een glaasje cola te drinken, dan durf ik te wedden dat je Lady Gaga niet meer zou herkennen. Maar het zou wel een zeer unieke herinnering opleveren. Gaga heeft trouwens een prachtige naam. Haar echte naam: Stefani Joanne Angelina Germanotta

::

::

Tweet