Redelijk Dood

::

::

Mooi weer foto. Sinds tijden niet zo een vrolijke foto in de krant gezien. Werkelijk. NRC maandag 17 december

::

“Wim van Krimpen is een zeer redelijke man.” Werd mij verteld in een Hooglandse kroeg. “Oh, so what?” mompelde ik terug. ”Nou, inhoudende dat hij met zijn redelijkheid de juiste beslissing heeft genomen.” “Oh, werkt dat zo?” antwoordde ik. “Dus als je maar redelijk genoeg ben, dan heb je altijd wel gelijk?” “Kees, je begrijpt me wel!” “Nou, dat is nog maar de vraag! Ik voel me niet zo thuis in die hollandse begrijp-industrie. Want zou meneer Van Krimpen een ander besluit hebben genomen en dat op “redelijke” wijze aan de man zou hebben gebracht dan was hij nu nog steeds een zeer redelijk man geweest, nou jij weer.” “Kees, nog een biertje?” “Ja fijn, dankjewel.” Mijn vriend vertelde mij dat dhr. Van Krimpen een hoop goede dingen had gedaan in zijn leven. “Tuurlijk, trouwens weet je dat er een hoop mensen zijn die vinden dat Geert Wilders zeer redelijke dingen zegt. En wat ie zegt is nog waar ook, want hij is nu gekozen tot politicus van het jaar. Dus we moeten met zijn allen op hem gaan stemmen, vind je ook niet?” “Kees, je begrijpt het niet!” “Nee, natuurlijk niet, maar dat overkomt mij wel vaker.” “Kees, waarom wil jij altijd dwars liggen?” “Nou, dat zal ik je vertellen: Omdat ik vind dat in dit laffe land redelijkheid is verworden van een deugd tot een pose. Wat je zegt is niet meer zo belangrijk, zolang het maar redelijk is. Gekronkel en gedraai, pappen en nathouden.” “Ja, maar daar zijn we in Nederland wel ver mee gekomen!” “Ja, dat kan je wel stellen ja.” Was mijn zucht als antwoord. “Doe mij nog maar een Duveltje.” Bij de derde kwamen we op een ander onderwerp. Mijn vriend had een artikel op www.photoq.nl gelezen; Dat ging over de vraag of de fotografie dood was. Mijn snel en luidruchtig antwoord was: “Ja, hardstikke, hardstikke morsdood!” “Kees, alsjeblieft, wees nou eens even redelijk.” “Moet dat dan? Is dat noodzakelijk?” zei ik geërgerd. “Ja, dat zou wel zo prettig zijn.”

Ik haat eigentijdse redelijkheid, ik vind het laf spul. Maar goed, laat ik een poging wagen. Laat mij eens rustig en heel redelijk op een rijtje zetten wat ik zo hier en daar zie gebeuren in die morsdode fotografie:

Fotografie; schrijven met licht. Na 25 jaar heeft Anne Geddes nu ook eindelijk het licht gezien. Deze multi-miljonair gaat nu haar foto’s op rembrantieke wijze beschilderen. Ook gaat ze nu zelf babykleertjes ontwerpen. Dit op aanraden van Céline Dion.

Bertien van Manen heeft heel Europa afgereisd om de innerlijke essentie van de mensch vast te leggen. Ze komt thuis met foto’s van foto’s. Het zijn opnamens van hele kleine fotootjes. Deze worden nu ontzettend groot geëxposeert in belangrijke Europese musea.

Dhr. H. Aarsman, hoogleraar in de kikologie, gaat straks het onmogelijke aantonen; Er komt van zijn hand een dissertatie waar hij op sublieme wijze het bewijs levert dat alle kinderafbeeldingen in de portemonnees van de hollandse huisvrouw foto’s blijken te zijn. Deze dissertatie wordt op kunstzinnige wijze gepresenteerd als een toneelstuk.

Het is Maarten Wetsema net niet gelukt om tijdens een fotobeurs in Amerika het hondje van Hillary Clinton te fotograferen. Uit woede gaat hij nu ook de linkerzijde van al onze viervoeters fotograferen. Galeriehouder van Zoetendaal is in Uruzgan op zoek naar middeleeuwse lijstje om de hondenfoto’s adequaat te kunnen gaan presenteren.

Het Nederlans Foto Museum heeft een nieuwe foto-opdracht bedacht: Met een 18 bij 24 inch platencamera zal de Ikea gids gefotografeerd worden. Dit omdat de Ikeagids jaarlijks het meest verspreide fotoboek in Nederland is. Al sinds jaar en dag. Dit in het kader van het historisch-wetenschappe;ijk project: “Knelpunten in de geschiedenis van de fotografie in de tussenperiode van de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh.” Er wordt nog vergaderd of het in zwart-wit moet.

De nieuwe opdracht van het Rijksmuseum luidt: “De horizon bij mist in het Drentse landschap, en welke invloed dat heeft op het drinkgedrag bij jongeren in geheel Nederland.” Dat zal gedocumenteerd moeten gaan worden door Sacha de Boer, god zij dank.

Foto’s van Bert Sissinh worden steeds maar weer verwijderd, dit om totaal andere “onredelijke” redenen dan bij Sooreh Hera. Zijn theaterfoto’s tussen de schuifdeuren zijn gewoon te debiel voor normale aanschouwing. Iedereen begrijpt dat gelukkig, alleen de verongelijkte fotokunstenaar is zelf nog steeds erg verbaasd. Hoe kan dat nou?

Dan is er ook nog regelmatig een “coming-out” van een fotograaf. Tegenwoordig mogen en durven zij er openlijk voor uit te komen dat ze op zun minst toch wel autonoom beeldend kunstenaar zijn. De nieuwste lichting zoekt in alle vuilniszakken naar oude foto’s die ze dan kunnen exposeren.

Ook is er een zware lobby onder leiding van Edy Peters om modefotografen officieel het kunstenaarschap te verlenen. Mode en lyfe-style fotograaf Marcel van der Vlugt neemt alvast een voorschot. Hij is bezig met een in-depth studie van de peer. Hij hoopt daar uiteindelijk vrouwelijke vormen in te gaan herkennen.

Een werkgroep is bezig om met alle beschikbare digitale middelen een daguerreotype te maken van de Dodo. Het uiteindelijke doel is om de Dodo-foto authentiek te laten verklaren door het Vaticaan. Zij achten dit alles zeer wel mogelijk.

Ambtenaren komen tot de ontdekking dat fotografen niet de geschikte beroepsgroep is om pasfoto’s te laten maken. En terecht natuurlijk.

Vivianne Sassen toucheerde 45.000 euro omdat ze de Prix de Rome won. Een kunstprijs van de Rijksakademie. Dit was voor haar een goede aanleiding om maar meteen Louis Vuitton-tassen te gaan fotograferen. Een vorige winnares,

Elspeth Diederix, is nijverig punnik-werk aan het verzamelen. Ook zoek ze naar geschikte sinasappelen. Dit alles voor een onderwater-shoot in Belize. De uiteindelijke foto zal 6 cm hoog worden en 8 meter breed.

Desiree Dolron zit thuis te huilen. In de straten van Praag kon ze niet het juiste model vinden voor haar schilderijfoto van het fotoschilderij “Het melkmeisje” van Jan Vermeer. Een project waar ze zes jaar voor had uitgetrokken. Paul Kooiker gaat straks de achterkant van zijn foto’s exposeren. Foto’s waarbij hij zijn modellen van de zijkant heeft gefotografeerd. Let wel: in gewone houten lijstjes, de durfal.

Sinds Flip Bool Lector is in de fotografie is het voor iedere eindexamen kandidaat kunstfotografie verplicht om een scriptie over zijn vader te schrijven.

De Rotterdamse fotokunstenaar Rommert Boonstra heeft nu, na al die jaren, de paardebloemen tussen de stoeptegels ontdekt; een bijkans heilig en zeer therapeutisch fotomotief, waarmee hij weer jaren vooruit kan, sensationeel. Ook Paul den Hollander is tot de ontdekking gekomen dat je bloemknopjes onscherp kan fotograferen, zelfs in kleur.

En Lou Reed exposeert nu ook foto’s wereldwijd. En Prins Willem Alexander is ook aan het fotograferen. Zijn modellen zijn echte prinsessen. Hij heeft geen stylist en locatie scout nodig, want hij woont al reeds gewoon in een paleis. Etcetera etcetera……. etcetera…..

Wie durft er nou in alle redelijkheid nog te beweren dat de fotografie dood is. Kom op, wees nou eens een klein beetje onredelijk.

Shit… Holy boogly, het is hier goed toeven in de kroeg. Jezus, ik ben zo dronken als een kanon. Sorry, sorry, sorry…. en de groeten aan tante corry.

::

::

Tweet