Mentale TomTom

::

::

“Je moet even luisteren, ik heb een ontzettend mooi C-Deetje gescoord.” Zei mijn buurman Gerard. ”Helemaal te gek, dat moet je effe horen.” ging hij verder. “Nou, kômaar op dan, Gerard.” Handen in mijn zakken, mun kop een beetje scheef, wijdbeens, stond ik midden in zijn kamer. Ik. Ging. Luisteren.

Mysterieuze klanken. De muziek had kwaliteit. Hier en daar op de voorgrond en ook in de verte. En toen kwam de zanger ten tonele. Zang in een behoorlijk smal tempo. Nee, geen Leonard Cohen en ook net geen Captain Beefheart. Alles in slepende kleuren. “En? Hoe vindt je het? Vroeg Gerard met een blij gezicht. “Mmmwaah, tja. zozo”. Zei ik uit beleefdheid. “Wat zal ik zeggen: Een pathetische doodgraver, deze vertel-zanger.” En ik meende het. Verschrikt keek Gerard mij aan; “Kees, dit is Tom Waits, jongen!” “Verhip, nou je het zegt.” De kleuren veranderde op slag. En ik haalde meteen mun handen uit mijn zakken. Ondertussen viel er ergens een kwartje. Het rinkelde voor nog geen seconde, en toen kwam de muziek ineens uit een geheel ander soort van jukebox. “Wwwhaauauwww, geweldig. Jezus, wat een mooie muziek. Mijn eigen Tom Waits, Helemaal te gek Gerard.” Geen doodgraver maar een komiek. Als heppie-ness nou echt blijkt te bestaat, danne.. , hadden Gerard en ik er effe de lasten van. Wis en waarachtig.

Ik heb 3 cd’s van Gerard gekopieeërd, die staan nu op mijn iPod. En als ik sta te koken dan swingt het de pan uit in de keuken. Daar kan geen file-bericht of spookrijder tegenop. En helemaal geen stanpunt punt nl. Heerlijk. Het is zeker vijftien jaar gelden dat ik plaatjes draaide van meneer Waits. Tom is back in town, to stay for a while…

Wat gebeurde er nu precies tussen het “Mmmwaah, zo zo” en het “Wwwhaauauwww, geweldig”? Dat is iets wat mij danig bezighoud. Fascinerend. Uitgenodigd door het enthousiasme van mijn buurman stond ik blanco en open naar zijn nieuwe cd te luisteren. Ik stond te staren naar zijn muziek, als het ware. Bloot, zonder voorkennis. Zodoende vond er directe fysieke beeldvorming plaats. Want ik ervaarde de stem werkelijk als die van een pathetische doodgraver. Na de mededeling dat het de komiek Tom Waits betrof, viel dat decor ineens weg, en stond ik plotsklaps in de wereld van mijn eigen herinneringen, ervaringen, gevoelens en beelden van die oude vertrouwde Kees Waits waar ik vijftien jaar geleden zoveel pret mee had beleefd. Dit was beslist geen directe concrete beeldvorming, Oh nee. dit was abstracte mentale beeldvorming. Maar wel erg belangrijk voor het ervaren van de muziek. Hoe zou je dit kunnen noemen: Conditionering, vooringenomenheid, hypnose of het Pavlov effect?

Wat hoort die fanatieke Bob Dylan fan, die ongehoord de nieuwste muziek van van Dylan aanschaft? Of het nu goed of slecht is, het maakt niet uit. Een Stones-fan blijft trouw. Zijn voor-geprogrammeerde mentale beeldvorming is veel belangrijker dan de directe concrete beeldvorming. Of hij dan nog geniet van die shit muziek? Ja, natuurlijk!!! Want op dat moment is deze echte fan een “True Believer”.

Sluit uw ogen, en stelt het u eens voor: U heeft 25 jaar geen krant ingekeken, en nu heeft u ineens een Nederlandse krant in uw handen. Doe uw ogen open en kijk! Er is een gerede kans dat uw de fotografie als wanstaltige, naargeestige nietszeggenheid zal ervaren. Persoonlijk lijkt mij die kans trouwens heel erg groot. Zouden de ondertitels verdwijnen, dan bent u helemaal de weg kwijt. Zouden de bijbehorende artikelen verdwijnen. Tja, dan blijft er helemaal niets maar dan ook werkelijk totaal helemaal niets over van die fotografische beelden. Alleen maar bedompte treurigheid. En u zit opgezadeld met verbijstering en begoocheld ongeloof. Wis en waarachtig.

Waarom klaagt er dan niemand? Gewoon, de abonnees zijn allemaal “True Believers”. Die krant is hun navigatie systeem, en ach gut ja, die plaatjes krijg je er dan gratis bij. Waarom ook niet. Nu nog even deze woorden lezen en u bent er reeds.

Pomperdepompom-pom-dom

domperde de tom-tom. Waits!

::

Geniale “kleurenfoto” uit de Volkskrant

::

::Tweet