In de Camera

::

::

Mijn rijkdom bestaat hier uit dat ik niet arm genoeg ben om de wijsheid in pacht te hebben, want dat zou te begrotelijk worden. Niet altijd, maar wel geregeld, is datgene wat ik weet een rare last. Regelmatig gooie ik dan ook het één en ander overboord. Mijn onwetenheid groeit dan ook hopelijk. Laat mij een balletje opgooien:

Weten is een zieke zucht

Kunnen is een sport

Begrijpen is een spel

maar

Kijken en kennen is liefde

Nee. Ik wil niet kijken zoals een apparaat. Ik kan het wel, alleen levert dat de meest obligate foto’s op. Zelfs zo obligaat dat men tegen mij zegt: “Kees, wat kan jij goed fotograferen!”. Ik kan het kijken als apparaat verbiezonderen. Dan organiseer ik een gewoon, ongewoon of apart theater recht voor mijn camera. Dit alles met verfijnde populaire smaak en algemeen geaccepteerde intelligentie. Zo bewerkstellig ik dan biezondere “interessante” foto’s. De interessantheid van die foto’s moeten haar obligaatheid verhullen. Hoe je het ook draait en keert, het blijft zien zoals een apparaat dat doet.

Als het nu echt de bedoeling is van fotografie dat men kijkt zoals het apparaat het doet, tja, dan begrijp ik al die foto-kunst-onzin die er gaande is. Maar dan zeg ik erbij dat die fotografie geen kunst is, maar een vermakelijke sport. Daar is niks verkeerd mee zolang we dat maar van elkaar weten, en een ieder zich dan netjes aan de spelregels houdt. Wat in de praktijk dan ook braaf gebeurt.

Filosoferen wil ik niet, voor mij is het eerder een vrolijk gepuzzel en gepieker. Kijken is beleven. Kijken kan ook observeren betekenen en dat neemt vaak wetenschappelijke dimensies aan, omdat we allemaal zo netjes zijn opgeleid. Daarom ervaar ik de meeste fotografie dan ook als mislukte vorm van sociologie. Of fotografen zijn dan gehandicapte theaterregisseurs geworden. Of zelfingenomen antropologen. etcetera en etcetera. Het heeft een zekere waarde, dat wil ik niet ontkennen. Alleen is fotografie niet meer hetzelfde als veerig jaar geleden. Al die verstandige fotografie nodigt mij uit om ook “wetenschappelijk” te gaan kijken. Om te kijken als een apparaat. En dan schiet die fotografie haar (mijn?) doel voorbij.

Ik ben geen wetenschapper, daarom hou ik niet van observeren. En zeker niet met een camera in mijn hand. Ik wil beleven wat ik zie. En dat wil ik in een fotografisch beeld tonen, zover dat mogelijk is. Wat ik zie en hoe ik het zie is volstrekt onbelangrijk, maar de mogelijkheid en onmogelijkheid van dat zien fascineert mij hevig. En dat facet observeer ik wel op mijn manier, moet ik toegeven.

Wat betreft mijn rijkdom: Gocheltruuks kosten soms tonnen als je ze wilt kopen. Ze blijken dan in de praktijk verbluffend eenvoudig te zijn. Maar daar gaat het niet om, het gaat om het grandioze effect van die truuk. Zo bezie ik de fotografie ook. Alle fotografen die het theater voor hun camera organiseren doorzie ik. En die fotografie ervaar ik als poppenkast, vrolijk of serieus, ter lering ende vermaak. Waar natuurlijk niks mis mee is!

Dan zijn er ook een weinig fotograven die hebben een theater in hun camera en dat is een totaal ander verhaal. Onbetaalbaar!

::
Tweet