De kennisgrens

::

::

KENNIS, wekelijkse zaterdagbijlage van de Volkskrant. Geheel gewijd aan wetenschap. Deze week is het thema: Grenzen. Totale papieroppervlakte van deze bijlage is 47850 vierkante centimeters, waarvan 85% bedrukt kan worden. 40689,4 vierkante centimeters. Dit oppervlak wordt verdeeld in 20 krantenpagina’s. 14 daarvan bestaan uit 77 advertenties. Deze 70% van de kennis-bijlage laat ik buiten beschouwing. Blijft over: 12206,82 cm2 verdeeld over 6 pagina’s. Deze bijlage bevat 20 verschillende artikelen. Dat zou dus gemiddeld 5% per artikel moeten zijn. (610,34 cm2 per artikel)

Smakelijke verhalen over allerlei soorten grenzen, denkbare en ondenkbare. De grens waarop de nieuwe dag begint, de vage taalgrens, de onmogelijke grens van ons multiversum en de onvindbare grens van ons leven. Ook de grens van de chaos tevens de grens van onze wetenschap. En de grijze grens tussen lekker gewoon zijn en goed gek zijn. Vanwege persoonlijke smaak vond ik het eerste artikel oninteressant en het laatste zeer interessant. Het kan verkeren. Ik lees deze bijlage altijd graag, het verruimt mijn horizon. Tja, de zichtbare einder is ook weer zo een aparte grens, waar trouwens ook een artikel aan was geweid.

Eén artikel sprong er met kop en schouder vierkant bovenuit. Als het dan misschien niet vanwege de inhoudelijkheid is, dan toch zeer zeker vanwege de ruimtelijkheid ervan. Het nam in ieder geval een hoop papier in beslag. Het betreft een artikel van de Volkskrantfotograaf Joost van den Broek, met als onderwerp de visuele sporen van de wel of niet denkbeeldige grens tussen Nederland en Belgie en Duitsland. De elf foto’s zijn goed te noemen, volgens de maatstaven. (De huidige, denk ik). Ingetogen met een zekere somberheid. Nergens schijnt het zonnetje bij onze grenzen. Als er onderwerp is dan staat het netjes keurig recht midden in het beeld. Is het onderwerp om de hoek dan wordt de beeld af- of opbouw ietwat complexer, maar dannog zijn de foto’s “compositorisch verantwoord”. Nee, op de foto’s valt niets op aan te merken. Indien men de ondertiteling leest en gelooft dan valt er trouwens ook niets aan op te merken. Er is vooralsnog geen reden om aan de ondertiteling te twijfelen. Deze foto’s zijn beslist gemaakt op dezelfde plek als waarvan deze foto’s getuigen. De kleine serie is verzameld zoals men postzegels verzameld; met stille vlijt en mobiel geduld, Joost heeft er een hoop kilometers voor moeten rijden. En zo hoort het ook. Op sommige foto’s staan duitse woorden of engelse teksten, dit refereert naar een mogelijke plek over de grens of in die richting. Zou er geen ondertiteling bij staan, dan zouden de meeste foto’s bijna overal gemaakt kunnen zijn. Er zit een zekere inwisselbaarheid in, dan. Dit voer ik beslist, maar dan ook beslist niet aan als bezwaar tegen deze foto’s! Want zo werkt de huidige fotografie nou eenmaal. We moeten het ermee doen, op deze wijze. Om het zomaar uit te drukken.

De Volkskrant heeft de fotografie hoog in haar vaandel. Dit concludeer ik uit mijn rekenwerk: De geschreven artikelen nemen gemiddeld 3,1% van het papier in beslag (378,44 cm2).. Het artikel van Joost van den Broek daarentegen 41% van het krantenpapier (16720,96 cm2). Een verhouding van 1:13. Het visuele perspectief is dus dertien keer belangrijker dan het geschreven woord. Ruimtelijk bekeken dan. Hiep hiep hoera!

Zou fotografie werkelijk zo een groot belang hebben voor ons weten en onze kennisvergaring dan mis ik toch nog een heel belangrijk artikel in deze bijlage, namelijk: “De grenzen van de fotografie”. Maar goed, wat niet is kan altijd nog komen, nietwaar?

::

::

Tweet