“De drie wijzen uit het Oosten: Paul Cliteur, Roger Scruton en opa Hiddema”  [prent :Anton Pieck]

De Echoput

(naweeën van de tweede kamerverkiezingen)

Over het schizofrene en zeer zelfingenomen gezwets van Thierry Baudet, die gevaarlijke banaliteiten zo weet in te kleden ‘dat de schijn van iets belangwekkends’ ontstaat. Vreselijk.

Op de valreep van de verkiezing heb ik mij toch nog verdiept in de persoon Thierry Baudet. Hoe dieper ik er in dook des te groter werd mijn verbijstering en afschuw. Men zou voor de zekerheid toch  eens de verhalen moeten lezen over de zeer getalenteerde filosoof Martin Heidegger in het jaar 1933. En wel voor twee redenen: 

Uno: Ter bestudering van de toen gangbare terminologieen en ideeën , die een heel “Volk” hypnotiseerde. Ook Heidegger werd er door gehypnotiseerd. Terwijl juist hij met zijn uitmuntend intellect beter had moeten weten. “…het Volk, dat zijn eigen wezen behouden en redden moet….”. Als ik al die retorieken lees, hoor ik gewoon Thierry wauwelen. Eén op één. De uitbundige overeenkomsten van de retoriek van toen en het gewauwel van Thierry nu is uiterst frappant. En voor mij schokkend. Nu ga ik Thierry beslist geen fascist of nazi noemen, want dat hoeft niet. Dat kan ook niet. En heeft ook geen zin. Want geschiedenis herhaalt zich niet, en het “nieuwe” zal uit eindelijk een eigen “nieuwe” naam krijgen.  Momenteel heet voor mij de “nieuwe” dreiging:  Forum voor Democratie. (Of domweg neo-nationalisme)

Secundo: Heideggers grootste valkuil was, mijn inziens, zijn enorme ijdelheid,  zijn hoogst arrogante eigendunk, en zijn onstuitbare geldingsdrang. In zijn geschriften wilde hij het “Zijnde” nog meer “Zijnder” maken, maar met zijn daden wilde hij in 1933 vooral Heidegger meer Heidegger maken. Heidegger maakte faam met zijn geniale filosofie, vervat in zijn boek “Sein und Zeit”. Doch gehypnotiseerd door de politieke storm wist hij op fanatieke en uiterst vernuftige wijze zijn filosofie aan te passen aan de heersende mores. Oftewel: hij verkwanselde zijn eigen filosofie. (Men betitelde hem indertijd dan ook als een “gelegenheids-nazi”, oftewel een opportunist in de slechte zin van het woord.)

Ook hier zie ik grote overeenkomsten met Thierry Baudet. Niet, dat hij iets aan het verkwanselen is. Och nee, Thierry heeft namelijk niets om te verkwanselen. Want het intellect van Baudet schat ik toch aanmerkelijk lager in dan dat van Martin Heidegger. En de statuur van zijn boeken halen het op geen enkele wijze bij de filosofische geschriften van meneer Heidegger. Wat mij nu al zorgen baart is zijn kinderlijke zelfingenomenheid. En al zijn prachtige volzinnen kunnen voor mij zijn gevaarlijke naïviteit niet verbergen. En ik heb hem al vijf keer horen zeggen dat ie het niet zo bedoeld had en dat de mensen hem verkeerd  begrijpen. Natuurlijk een gigantisch zwaktebod voor een aanstormend politicus. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt omdat hij zichzelf veelvuldig erg ongelukkig uitdrukt. Wat voor mij dan inhoud dat hijzelf niet echt weet waarover hij praat. Nu is ondergetekende misschien niet de juiste persoon om zijn boeken adequaat te beoordelen, maar de signalen die hij uitzend doen mij het ergste vrezen.

Maar goed, helemaal blond ben ik nu ook weer niet: Thierry loopt te kwijlen over een vermeende “oligarchie” waarin we leven, “partijkartel,” de “luitjes-daar-boven”, zakenkabinet, referenda en etcetera. Het klinkt mij allemaal als vreselijk aftands en afgezaagd in de oren. En vooral ook bijzonder onnozel en kinderachtig. Tussen de regels door lees ik luid en duidelijk dat hij de politiek wil de-politiseren. En een goed verstaander weet waar dat uiteindelijk toe leidt: afbraak van de democratie. De naam van zijn partij maakt dan ook geen enkele indruk op mij, dat is een fop-neus.

Nu ga ik mijzelf niet aanmeten dat ik alles weet van politieke geschiedenissen en dergelijke, maar waar ik wel affiniteit en engagement mee heb zijn de kunsten. En als ik dhr. Baudet daarover hoor praten dan rijzen mij de haren ten berge. En zijn ideeën daaromtrent vind ik misschien kwalijker dan zijn jolige quasi politieke ideeen. Hij heeft zijn mond vol over cultuur met een hoofdletter C. Tijdens een gesprek van hem met zijn “vader” Paul Cliteur hoorde ik hem zeggen dat de “christelijke waarden” beslist hetzelfde was als  de “menselijke waarden”. Aanvankelijk dacht ik dat het een spreekfout was. Niet dus.

Nee, zijn boeken heb ik niet gelezen. Maar in zijn gesprek met Paul Cliteur (En ook met Geerten Waling, die door Cliteur terzijde werd geschoven) zette hij zijn ideeën uiteen: Restauratie van de tonale muziek en herwaardering van de klassieke architectuur. Ook sprak hij zich duidelijk uit over zijn grote afkeer van de “Moderne Kunsten”. Want dat was toch wel iets wat erg verwerpelijk was , en erg ongezond voor het “Eigene”. Hij gaat ons ertegen beschermen. (Entartete Kunst)

Vol trots vertelt hij dat full-time luistert naar “Klassieke tonale muziek” en in de tweede kamer gaat hij zijn vleugel “bespelen”. Thuis timmert hij maar door aan zijn boekenkasten, en tussen neus en lippen vertelt hij ons dat hij alle boeken van Arnold Grunberg nog moet weggooien. Die “bagger” had hij toevallig gekregen van zijn vrienden op zijn verjaardagen. So much voor zijn vrienden, nietwaar?

Wat ik hier allemaal mee probeer te zeggen is dat Thierry Baudet in zijn onschuld, met zijn impulsiviteit en in zijn naïviteit zich niet realiseert wat voor een kwalijke onzin hij uitkraamt. Ik vrees dat hij geen enkele notie heeft wat “Moderne Kunst” vermag te zijn. Samen met opa Hiddema gaat hij zorgen dat straks alle gerechtsgebouwen en zwembaden weer griekse zuilen krijgen. En het van Gogh museum wordt straks omgedoopt in het “Anton Pieck” museum. Hallelujah.

Thierry leeft in een droom, heeft angst voor de werkelijkheid waarin hij leeft. Heeft geen middelen om die werkelijkheid onder ogen te zien, laat staan te kunnen accepteren. Hij vlucht in een potsierlijk mislukt verleden welke nooit meer terug zal  komen. En daarom verheerlijkt hij de drijfjacht, stierenvechten en het ritueel slachten. (Er komt geen eind aan zijn onzin, welke echo’s zijn van zijn derdehandse aftands ideeëngoed).

Van de week werd Kuzu van DENK ondervraagd over het gedrag van Erdogan die Nederland bestempelde als een fascistisch land. Kuzu kronkelde als een idioot, en er kwam geen fatsoenlijk antwoord uit. Heel frappant vond ik dat onze Thierry dat gedrag hoogst bewonderenswaardig vond. Dat gaf mij te denken. Voor mij betekent dat, dat het verblinden en het bedienen van je eigen schaapjes (de achterban) prioriteit numero uno is, en dat dat alles vergoelijkt. Immoreel of niet, dat doet niet terzake. Waar begint het leugenachtige en de hypocrisie? Scoren voor jezelf is natuurlijk belangrijker dan het algemeen belang dienen. Erger nog: De politicus gaat zich vereenzelvigen met het “Algemeen Belang”. Algemeen belang en eigenbelang samen heet dan ineens: “Het Volk”.

“Het Volk” is altijd enkelvoud. Je hebt een hoop verschillende mensen (meervoud) nodig om een wereld te maken, zo ook in Nederland.  Maar Volk en Thierry zijn bij hem altijd enkelvoud. Zo ook “Het Eigene”.

Nou zijn tijdens verkiezingen politici net marktkooplui, bij een ieder is alles goedkoper en beter dan bij de ander. Maar bij Thierry is mij iets speciaals opgevallen. Nog nooit heb ik van hem enige meelevendheid, mededogen, compassie, empathie, en begrip voor “de Ander” gezien of gehoord. Niet in zijn houding, niet in zijn spraak en niet in zijn toon. (Laat staan in zijn ideeen.) Nee, “De Ander” is dan voor hem uit arremoede synoniem voor: “Het Volk”. En namens “Het Volk” zal hij dan spreken en prediken, met uitsluiting wat niet zijn “Volk” is. Arme Thierry, hij heeft zichzelf homeopatisch weg verdund met sleetse goedkope prullaria ideeën, waar zijn boekenkast vol van staat. Nee, ik ben nog geen enkel oorspronkelijke gedachte van hem tegen gekomen. Het is allemaal ouwe muk wat ik van hem tegenkom.

En ondertussen is hij altoos goedgemuts, hoogst positief en gul met zijn lach,  vastberaden verstrikt in zijn eigen geloof. Het is net een klein ongeduldig kind welk niet stil kan zitten. Hij is bijkans verliefd op Thierry. Ik bespeur dan ook zeer veel narcistische trekjes. En één ding is zeker: Thierry is de aller maar dan ook de allergrootste bewonderaar van de groteske voorstelling van zijn eigen geest. Dus wees gewaarschuwd.

Uiteindelijk trok Martin Heidegger zich terug uit het politieke leven en stortte zich weer op zijn zware filosofische werken. Waar hij wederom weer fenomenaal werk verrichte. Zo hoop ik ook dat de “talentvolle” Thierry zich terug trekt uit het politieke circus. Van mij mag hij de komende dertig jaren zich verdiepen in de soemeerische talen en het ontstaan van het spijkerschrift. Hopelijk knapt hij daar dan van op. Zijn pappie Cliteur zal hij dan niet teleurstellen, in de achtertuin van oom Scruton mag ie dan af en toe  een konijntje neerknallen. En met opa Hiddema mag hij genoeglijk heel gezamelijk een pijpje roken, zelfs als de naald bij Bach blijft hangen.