::

::

::

De chinese overheid heeft besloten dat de chinezen vanaf vandaag niet meer naar YouTube mogen kijken. De website is niet meer toegankelijk; censuur noemt men dat bij ons. Maar goed, daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.

Foto boven is een grote groepsfoto, een familieportret. Oma Etta, mijn moeder, is gisteren 89 jaar geworden. Dat vieren wij jaarlijks met een familie-reünie. Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. De foto is gisteren gemaakt door Theo, ook familie maar dan van de koude kant.

Mijn zus Sjoke vroeg mij, of ik foto’s wilde zien van haar nieuwe huis in Frankrijk. Daar woont zij nu sinds twee maanden. “Ja graag, laat maar zien”. Antwoorde ik nieuwsgierig. Op de eerste foto zag ik een weg met daaraan gelegen een groot huis. “Dat is een mooi groot huis, Sjoke” zei ik. “Ja dat vind ik ook, het is het huis van mijn overburen en genomen vanuit mij slaapkamerraam.” vertelde mijn zus. Op de tweede foto zag ik een kruispunt met op één van de hoeken ook een mooi fijn huis. Mijn zus vervolgde: “Deze foto heb ik gemaakt vanuit het raam op de overloop.”De volgende foto was schuin genomen, het betrof een rijtje huizen met daarachter een kerkje; deze foto was genomen vanuit haar zolderraam. Daarna kwam een foto van een fiets in een landschap met wat struiken en een glooiende horizon. “Ja, ik heb zin om deze tuin mooi te fatsoeneren”, vertelde zij mij. “Laat nu eens wat foto’s van je huis zien, Sjoke?”. Vroeg ik met enig ongeduld in mijn stem. “O ja, kijk deze!” zei zij blij. Ik zag een kleurige foto van een grote lap stof. In het hoekje van de foto kon ik nog net zien dat het op een houten tafel lag. “Kijk Kees, en dat worden de gordijnen!”. “Mooi.” antwoordde ik. Daarna nog een foto van een houten bank, die buiten onder een soort van afdakje stond. Deze bank was Sjoke aan het opknappen. “Maar Sjoke, hoe ziet je huis er nou uit” vroeg ik bijna wanhopig. “Ach Kees, dan moet je een keer langskomen, en dan kan je dat zelf zien.” Zei zij trots. En dat ga ik ook doen.

Mijn zus Janneke vertelde mij dat ze naar de Mattheus Passion was geweest. Eerst werd haar de toegang geweigerd want ze had de partituur bij zich. Dat zou te veel geritsel en lawaai maken, dat was dus niet toegestaan. Maar ze is toch binnen gekomen want ze heeft de suppoost verteld dat de partituur was gedrukt op ruisloos omslag papier. “Bestaat dat? vroeg ik verbaasd. Ja, dat bestaat. Ik had er nooit van gehoord. En ik hoorde mezelf een kwartiertje later mompelen: “ruis-loos-om-slag-papier” Er zijn toch eigenlijk heel, heel veel dingen die ik niet weet. Dat ga ik nooit redden in één leven.

Toch nog even dit: chinese soldaten gaan nu deur langs deur in Lhasa, de hoofdstad van Tibet. Razzia, noem je dat bij ons. De Dalaï Lama zegt dat de chinezen hun olympische feesten gewoon mogen vieren. Dat verdienen ze. En het olympisch comité zegt dat alles goed komt.

::
::

Tweet