Selecteer een pagina

++

++

Bizar. Voor het eerst dat ik een artikel van mijn eigen weblog wil verwijderen. Want het rammelt aan alle kanten, het is onduidelijk en vaag. Ik zit nu met een kleine kater. Het stukje is te pathetisch met allerlei vage gemeenplaatsen. Kretologie en etcetera.. Alsof ik geen vat krijg op een probleem waarvan ikzelf niet weet of het eigenlijk wel een probleem is.[sic] Maar zoals ik al mijn mislukte foto’s koester en bewaar, zo zal ik dit stukje weblog ook bewaren. Want ik wil niet discrimineren. Er bestaan geen goede foto’s en er bestaan geen slechte foto’s; er bestaan alleen maar foto’s. En geschreven stukjes. (Of deze “mislukte” foto’s en weblog leesbaar en of relevant zijn voor anderen is weer een geheel ander verhaal.) Dit artikel eraf halen vind ik eigenlijk een te gemakkelijke “easy-way-out”. Spannend of niet; ik laat het toch maar gewoon staan.

Werkelijkheid downloaden, waarheid uploaden.

Zoals een schilder een verftube uitknijpt en het vervolgens op het linnen smeert, zo download een fotograaf zijn camera vol met werkelijkheid die hij vervolgens upload naar een wereldwijde publikatie. Of anders gesteld: Wat kleurrijke verf voor een schilder is, is de visuele werkelijkheid voor een fotograaf. Een vrij koddige gedachte, ware het niet dat ze mij niet loslaat. De vergelijking loopt natuurlijk op alle mogelijke manieren mank. Maar toch blijft mijn geest zoeken naar een zekere waarheidskern die in deze beeldspraak verborgen ligt.

Wat de schilder en de fotograaf gemeen hebben is dat ze allebei tweedimensonale beelden maken, afbeeldingen of verbeeldingen, hoe je het maar noemen wilt. Maar er is nog een reden waarom ik de schilder naast de fotograaf zet. Er waren muurschilderingen, fresco’s, iconen en de schilderkunst. In de renaissance begonnen schilders met de toepassing van het wetenschappelijk concept “lineair perspectief”. Het implementeren van een wetenschappelijk concept werkte explosief. Met deze nieuwe wetenschappelijk gecreeerde illusies meenden wij een betere vat op de werkelijkheid te krijgen. Voltooing vond plaats met de uitvinding van de fotografie. Weliswaar een chemische uitvinding, doch totaal ondenkbaar zonder de lichtdoorlatende optiek die volledig gebaseerd is op de vervolmaking van de perspectivische wetten. Wederom waren de ontwikkelingen weer explosief en uitdijend. Ook mede dankzij de massamedia wist het medium fotografie (en natuurlijk ook de cinema, welk ook niet zonder het fysieke lichtdoorlatende optiek kan) de visuele werkelijkheid volledig te confiskeren.

In de tachtiger jaren van de vorige eeuw werd alles wat los en vast zat geliberaliseerd, vercommercialiseerd, geglobaliseerd en bovendien ook nog eens gedigitaliseerd. Daarmede werd de geconfisceerde werkelijkheid ook nog eens getransformeerd in een mediale waarheid die volledig samenvalt met een cynische economische werkelijkheid/waarheid. Want laten we wel wezen: Voor een mediaal mens zijn de begrippen waarheid en werkelijkheid volledig geimplodeerd, alles is goed zolang het maar mediaal is. Wat we consumeren maakt niet uit, zolang we maar consumeren. We leven momenteel dagelijks tussen duizenden fotografische beelden die we als zoete koek aannemen alszijnde een zekere “waarheid”. Zonder dat we het ons zelf realiseren geloven we al die afbeeldingen ook nog, ons niet bewust zijnde van onze permanente mediale hypnose. Nee, mijn leven, mijn wereld draait niet om al die totaal onbelangrijke foto’s. Het is andersom; Al die perfecte perspectivische afbeeldingen draaien in gigantische massa’s in real-time om mijn wereld. Mijn leven is van buitenaf overwoekerd met al die nietszeggende visuele mededelingen. Onontkoombaar.

Als vuilnismannen stropen de fotograven de wereld af, en de schilder zit in zijn atelier een paar hoogstmerkwaardige foto’s te bestuderen, want ook hij moet verder in onze mediale wereld.

Jawel, ik ben fotograaf, geen schilder en ook geen kunsthistoricus. Ondanks de afgrijselijke overkill van foto’s en fotograven blijft fotografie een uitdaging. Misschien wel dankzij, en juist daarom?? [sic]. Wel zit ik met het gevoel dat we op de een of andere manier weer volledig terug bij af zijn. Bijna alle foto’s die ik zie ervaar ik als “wees-gegroetjes” als komische “bidprentjes” en als “aflaten”. Ik zie niets meer in al die beelden. Foto’s zijn holle mantra’s geworden, die niet meer laten zien dan het zichzelfbevestigende ritueel. Conceptuele esoterie.

Jawel, er zijn zelfs in Nederland nog honderdtig-duizenden mensen die werkelijk geloven dat bepaalde geschriften het werkelijke en ware woord van god is. Er zijn zelfs nog mensen in Nederland die echt geloven dat bepaalde foto’s het werkelijke en ware beeld van onze werkelijkheid is.

En nu zit ik weer opgescheept met mijn eigen “onredelijkheid”. Wat te doen? De werkelijkheid weergeven en de waarheid vinden zal per definitie altijd een onbereikbaar doel blijven. Laten we wel wezen. Maar ernaar streven ervaar ik altijd als een zinnige bezigheid. Dit zeggende, zie ik ook meteen weer de vrolijke kanten van mijn fotografische zuchten en sores.

(word vervolgd)


2 reacties:

Marijke zei

Een wijsheid van een Sjamaan van een Eskimostam :” De enige ware wijsheid leeft ver weg van de mensheid, in grote eenzaamheid en alleen kan worden bereikt door lijden. Alleen ontberingen en lijden stellen de geest open voor alles wat voor anderen verborgen blijft”.

Joost Reijnders zei

Dag Kees,

Alleen al voor de volzinnen zou ik deze blog laten staan.

Groet

Joost


Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This