Selecteer een pagina

De Volkskrant zaterdag 10 mei de voorpagina, ik lees: Mondriaan op het strand. Daaronder een strandfoto bijna loodrecht naar beneden genomen vanuit een vliegtuig of helicopter. De foto is vijf kolommen breed, bijna A4. Op de kleurige prent zien wij ongeveer 120 knalgele strandstoelen; weliswaar schots en scheef doch keurig verspreid over de foto en het strand. De Mensch zit wel slordig bij elkaar maar niet uniform op elkaar. De grote foto wordt begeleid door een tekst van bijna 300 woorden. Deze tekst gaat over alles behalve het strand en natuurlijk helemaal niet over Piet Mondriaan. Er wordt gesproken over Frans Bauer, 350 zonnebrillen en over Jolanda Overkleef uit Hoofddorp en etcetera. Er is sprake van zo een 15 weetjes en ditjes en datjes die in mijn plaatselijk suffertje niet zouden misstaan. Nieuws kan ik het niet echt noemen; ordinaire bulk-informatie, zomaar gratis bij de foto. De tekst en de foto worden verbonden met elkaar door de eerste zin: “Als op een late Mondriaan hebben de eerste strandbezoekers zich in het hete zand genesteld”. Deze zin heeft een soort “lijm-functie”; ze moet het fotografisch kiekje verbinden met de jolige middenstands-journalistiek . Inhoudelijk slaat de zin daarom werkelijk nergens op. Een volledige holle lege on-zin! Als Mondriaan ergens de schurft aan had, dan was het wel aan zaken die schots en scheef staan.

 

Belangrijkste leidraad voor de schilderkunst van Mondriaan waren de esoterische theosofische geschriften van Madame Blavatsky. Met wijsheden zoals: De horizontale lijn staat voor het fysieke en de verticale lijn voor het geestelijke. Piet ging aan de slag en de rest is geschiedenis. Ik wil niets afdingen aan de sublieme verdiensten van dhr. Mondriaan, doch als ik zijn laatste werken bezie dan bekruipt mij toch het gevoel van totale uitverkoop. De boogie-woogie schilderijen ervaar ik als hopeloze kinderachtige spielerei. Ik vermoed dat Piet uiteindelijk ook zelf is gaan geloven in zijn geconstateerde genialiteit. En als je bij hem op bezoek kwam en je zette je stoel ietwat scheef neer, dan waren de rapen gaar. Allergisch als hij was, voor alle soorten van diagonaliteit die zijn fysiek equilibrium danig verstoorden, onstak hij dan in grote woede.

Diagonaliteit staat voor dynamiek, en die heb je ook wel nodig als je geld wilt verdienen. Aandeelhouders en commissarissen van PCM weten daar alles van. En ze weten ook precies en exact wat links en rechts is en boven en onder. De Volkskrant daarentegen doet alsof haar neus bloed. Ze denken onafhankelijk te zijn van links en rechts en van boven en beneden. Alles is bij hun diagonaal: Ze krijgen hun directiven van rechtsboven en schuiven de lauwe hap door aan linksonder. Wil je als journalist carriere maken bij de Volkskrant dan moet je slijmen naar linksboven en trappen naar rechtsonder.


PCM geeft ook de gratis dagkrant DAG uit. Deze is redactioneel gekoppeld aan die van de Volkskrant. Alle lees en etensresten van de Volkskrant worden inclusief de vuile vaat gepubliceerd in de DAG. En uit pure armoede wordt de DAG dagelijks volgeplemt met nietszeggende bulk-beelden, speciaal voor de homo youtubus. Dit natuurlijk allemaal begeleid door jolige tekstjes. Een gemakkelijker manier om krantenpapier te vullen is er niet. Eén en al schreeuwerigheid om het absolute gebrek aan inhoud te verhullen. Tis eigenlijk allemaal te dom voor woorden en waarom zou ik mij er druk om maken? De Volkskrant en de DAG; gemaakt door en voor de middenstand van Nederland: onze landelijke suffertjes.

 

Beeld en tekst zou een zeer solide combinatie kunnen zijn in de journalistiek. Maar als je de grenzen van deze media laat vervagen dan ben je aan het verliezen. Dan is het geheel vele malen minder dan de som der delen. De tekst wordt dan een mislukt plaatje en het plaatje een nare ilustratieve tekst. De strandfoto van Raymond Rutting is puur decoratief. En het lijkt letterlijk en figuurlijk op behang. Het enige wat de foto mij vertelt en toont is dat de strand-uitbater uitsluitend gele strandstoelen verhuurt. That’s all. En geloof me; dat heeft niets, maar dan ook niets met Piet Mondriaan te maken. Dus waar begint de volksverlakkerij?

++

++

Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This