Selecteer een pagina

++

++

Van mijn zwager ontving ik de NRC bijlage van afgelopen zaterdag, geheel geweid aan de nederlandse fancultuur. Fans. Document Nederland. Raimond Wouda fotografeert fancultuur in Nederland. In opdracht van het rijksmuseum en de NRC.

De bijlage bestond voor 75% uit foto’s de rest was tekst. Daar het fotografie betrof maakte ik de fout om uitsluitend te kijken en niet te lezen. Zucht. Met als resultaat dat het me in hevige verwarring bracht want ik kon maar niet ontdekken waar het over ging. Alleen het woord “Fans” dreunde maar door in mijn hoofd. Een verzameling droevig kijkende mensen, allemaal afgekeurde pasfoto’s zo te zien. Want pasfoto’s moeten tegenwoordig voldoen aan zeer strenge eisen. Zelfs zo streng dat ambtenaren het betwijfelen of fotografen wel in staat zijn deze te kunnen maken. Ook een groot portret op de cover, waarvan je ook niet meteen vrolijk van wordt. Op bladzijde drie een artikel met de titel: “De ware fan dweept om te leven”. Nergens in de foto’s zag ik een fan leven, laat staan dat de fan ergens of met iets dweepte. Tenminste, zo ervaarde ik al deze foto’s. Ik bleef de foto’s aandachtig bestuderen. En toen gebeurde het. Ik werd blind. Ik voelde dat ik niets meer zag. Wat ik dacht te zien waren niet meer dan spookbeelden in mijn hoofd. Wel was ik me vaag bewust, dat mijn ogen gericht waren op bedrukt papier. En hoe langer ik daar naar keek, hoe minder ik gewaar werd. Hetzelfde gebeurt wel eens als ik naar het 8 uur journaal kijk en het geluid staat uit. Bewegend plaatjes materiaal om de tijd op te vullen. Medisch gezien was ik niet echt blind, nee, maar ik was wel kompleet oogdood, dat is misschien beter uitgedrukt. Er is een overeenkomst met monddood. Bij eigentijdse monddoodheid is het zo dat wat je ook ter berde brengt; het doet er totaal niet meer toe, de “masjiene” is zo geprogrammeerd dat het jou volledig en efficient weet te negeren. Zoiets gebeurt ook als je ineens oogdood wordt gemaakt. Wat ik zelf zie doet niet meer terzake. Wat die foto’s in mij zien is veel belangrijker natuurlijk. Ik ben ineens een functie van die krant geworden. Iedere gedachte die de foto’s bij mij teweeg zouden kunnen brengen worden meteen door diezelfde foto weer ontkracht. De foto’s hebben de hebberigheid van snelle misplaatste antwoorden op niet terzake doende vragen. En zo hoort het ook, vertellen mij diezelfde foto’s. En dat veroorzaakt een zekere blindheid bij mij. en ik vermoed dat dat dan ook weer de bedoeling is. Deze foto’s zijn beslist gemaakt voor de stilte van de ladenkasten in het rijksmuseum.
Oogdood zijn heeft ook zekere voordelen.

Ik moest ineens denken aan een dag die ik heb doorgebracht in het Thialf Stadion in Hereveen, als shaatsfan. Ik moest ineens denken aan mijn 7 jaar oude buurjongen wiens slaapkamer voor 200% is ingericht als een soort FC Barcelona stadion. Deze herinneringen toverden de mooiste beelden in mijn hoofd. die toch werkelijk vele malen vrolijker waren dan de apatische mummie foto die de cover van de NRC sierde. Het was eerlijk gezegd niet eens zo slecht om ineens oogdood te zijn. Oogdood zijn schept een geweldige ruimte voor nieuwe beelden, fantastische beelden…. Oogdood worden en zijn kan heel bevrijdend werken. Ik kan het u aanraden.

Volgens maatstaven, de huidige denk ik, is Raimond Wouda een uitmuntend fotograaf. Dat geloof ik zeer zeer beslist. Ik denk dat ie nog een fijne carrière voor de boeg heeft. Ook lees ik ergens dat Raimond de hele serie “gepassioneerd heeft gefotografeerd”. Dat zou best kunnen, alleen ik heb het niet in de foto’s zelf kunnen vinden. Maar dat krijg je als je oogdood bent. Ik zou misschien alsnog de tekst van de bijlage kunnen gaan lezen……..

Het verschil tussen huis aan huis reclame en dit soort NRC bijlagens wordt met de week kleiner. In psychologisch opzicht. De fotograaf Raimond, die ik voor de rest totaal niet ken, is een radertje in een fijne industrie, een semi-intelectueel circus. Een kermis van holle pretenties. Waar vermeende objectieviteit met veel aplomb wordt gepresenteerd alszijnde een historiche en dus wetenschappelijke feitelijkheid. En het werkt ook zeer perspectivisch: want hoe meer afstand die foto’s van mij nemen, hoe kleiner ik wordt, en die foto natuurlijk alleen maar belangrijker en groter, en groter en nog groter……..
Totdat we straks allemaal monddood en oogdood zijn…
Dan zijn we allemaal camera geworden: Met zun allen één groot dood oog. Lang leve het perspectivisch conformisme!

Onderhoudend proza, afkomstig van de Foam-website:

Monumentale intimiteit en Raimond Wouda.

……Hij is voornamelijk op zoek naar kleine gemeenschappen binnen de samenleving: sociale groepen die zich op de een of andere wijze verenigd hebben, toevallig of bewust, en zich daarbinnen houden aan bepaalde gedragscodes en waarden. Zijn grootste aandacht met betrekking tot deze relaties gaat uit naar het overgangsgebied tussen het private en het openbare leven. Omdat de grens tussen deze twee werelden lijkt te vervagen, ontstaat er in dit schemergebied een bepaald soort gedrag dat vragen kan oproepen over het functioneren van de mens. Wouda maakt gebruik van dit spanningsveld om een monumentale intimiteit te creëren, die het alledaagse een betekenisvolle lading geeft.

::

::


Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This