Selecteer een pagina

::

:

::

:

Ik ga niet weten, dat is mijn voornemen voor mijn fotografie in 2008. Is dat mogelijk? Er zijn onomstotelijke zaken waarvan ik denk dat ik ze domweg gewoon weet, en er zijn prachtige zaken waarvan ik weet dat ik denk dat ik ze weet. Jawel. Beide catagorieën zijn niet helemaal echt betrouwbaar, het blijft behelpen. Ik zou me kunnen verlaten op datgenen wat men in het algemeen meent te weten, maar dat vergroot alleen maar mijn eenzaamheid in dit barre fotolandschap.

Duizenden jaren geleden had je vrolijke medicijnmannen, die het wisten . Prachtige grottekeningen. Na de verlichting en de uitvinding van het onderwijs kregen we een kennisindusstrie met een hoop wetende mensen. Geniale schilderijen van Rembrand en Picasso, En nu menig land een atoombom heeft, zitten we opgescheept met een onbehoorlijk gigantische technologische infrastruktuur waarin onbeperkte formaties van informatie in terabites je om de oren vliegen. Andy Warhol en Damien Hirst en foto’s en foto’s en foto’s. Als je al die geformatteerde informatie consumeer dan ben je veronderstelt iets te weten. Giga bedankt. Ik ga het niet weten.

Naar mijn gevoel schijnt de fotografie het nu definitief te weten. Reuze scherpe antwoorden op niet bestaande vragen. Ze gedraagt zich orthodox en fundamentalistisch. Het blijft zich maar vastklampen aan die obsolete vermeende objectiviteit. Met een perspectivische vervorming die al vele malen is opgebruikt. Halsstarrig wurgt ze zichzelf in haar eigen rigide concept; een totaal gestolde, en daardoor vervormde, technische optiek van 600 jaar oud. Niet alleen de materiële, ook de immateriële implicaties daarvan, weet zij niet van zich af te schudden. Angstaanjagend hoeveel mensen en talenten (en hopeloos veel non-talenten) daarin wegvluchten. Sinds de sociale academies niet meer bestaan lopen de foto-opleidingen vol. Honderden studeren er jaarlijks af. Absurditeit ten top! Fotografie anno 2008 vind ik bizarre onderneming. Ik gevoel me daar niet thuis in dat politiek schunnige landschap.

Trouwens, als je ziet hoe ongelooflijk rijk en geschakeerd de muziekwereld is dan is het niet te geloven hoe star, somber en fantasieloos die fotowereld is. Zeker in Nederland, ondanks het feit dat het internationaal furore schijnt te maken. Onbegrijpelijk. Fotografie heeft haar ziel verkwanselt aan haar eigen technische logos. Ze is een slaaf geworden van het woord, het literaire. Ze is totaal losgezongen van de visualiteit. Naar een foto mag je tegenwoordig kijken als naar een plaatje, de literaire-kontext vertelt je wat je dient te zien. En voor mij is dat de omgekeerde wereld. Beweert men dat de foto visueel is; dan blijkt de visualiteit te bestaan uit zeer zeer obscene clichés; een foto “met het licht van een Vermeer”, om maar een enkel bijkans pornografisch voorbeeld te noemen. Onbegrijpelijke nonsens. Wat je verondersteld bent te zien schijnt vele malen belangrijker te zijn dan dat wat je werkelijk ziet. De fotografie als middelmatig burgerlijk ritueel. Alle foute vooroordelen over kunst worden prachtig verkoopbaar in eigentijdse fotografie gestopt. Met groot succes.

En dat wil ik dus allemaal niet weten. Onmogelijk en onooglijk naïef ben ik en zal ik zijn. Ik wil dit jaar beginnen met een nieuw, ongeoefend oog. Ik wil kijken met een oog wat niet weet.

Kan ik me concentreren op wat ik niet weet? Zal het me lukken om een jaar lang iedere conclusie buiten de deur te houden? Ik hoop het…. Want voordat ik het weet denkt ik iets te weten, wat een ieder zou moeten weten maar niet wil weten omdat men denkt iets te weten waarvan ik weet dat het compleet obsoleet en nutteloos is om het überhaupt te weten.

::

::



Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This