Selecteer een pagina

::

::

Zo’n vijentwintig jaar geleden een bak geld uitgegeven voor mijn eerste computer. Ik wist dat fotografie digitaal zou gaan worden. Die gedachte werd me niet geheel in dank afgenomen. Sommige vonden mij zelfs besjogge. Gepassioneerd geloofde ik erin. Wel een enorme inschattingsfout gemaakt: In 1985 dacht ik dat het misschien zo een vijf jaar zou duren en dan waren de digitale camera’s ook wel klaar. Die vijf jaren zijn er zeventien geworden. Ik heb gewacht tot er een betaalbare camera kwam met minimaal 4 miljoen pixels, want het was mij bekend dat een kleinbeeld zwart-wit negatief ongeveer 4 miljoen korreltjes bevatte. In 1992 deed mijn computer er een uur over om een digitaal bestand van 18 MB te openen! Kunt u het zich voorstellen? Nu luttele secondens.

Mijn dromen zijn werkelijkheid geworden. En het is niet altijd even prettig om in je eigen droom te leven. Nee, ik mis de geur van fixeer niet. Mijn “digitale doka” is nu met een factor duizend mooier, scherper en helaas sneller geworden. Bijna chirurgisch. Wel mis ik soms een zekere “tijdsbeleving”. Indertijd, na een dag werken in het groene licht van de doka, werden studio en doka opgeruimd en gedwijld. Altijd die eeuwige strijd tegen het stof. Na gedane arbeid ging ik dan voldaan met een muziekje en een pul bier mijn foto’s retoucheren. Dat was genieten.

Ondanks het feit dat het een fysiek geploeter was om de foto te bewerkstelligen beschouwde ik het eindresultaat als iets “immaterieels”. Een foto is letterlijk en figuurlijk zo plat als een dubbeltje. Altijd geweest. Met het voorwerp als zodanig, daar heb ik totaal niks mee. Nooit gehad. Dus de digitale toekomstbelofte dat het gans immaterieel zou worden klonk mij als muziek in de oren. En vertelde ik een kennis in 1985 dat zijn cassette-recorder (Walkman) in de toekomst zou veranderen in een software-matig, immaterieel, virtueel iets. Dan werd ik zeer meewarig aangekeken.

Zo kort geleden dit alles en al reeds bijna zo onvoorstelbaar.Techniek begint nu dezelfde mysterieuze allure te krijgen als de natuur zelf. Ik bedoel te zeggen: de menselijke maat is geheel voorbijgestreefd. Nano wordt de norm. Maar nano is zintuigelijk onbevattelijk. Een hamer, een zaag, een stukje schuurpapier en een blok hout zijn wel fysiek bevattelijke zaken, als je een kruk wil timmeren. Met je iPod op een digitale foto maken en die even met je mobieltje opsturen naar een main-frame aan de andere kant van de wereld is totaal niet meer fysiek, maar ook niet meer psychisch bevattelijk. We denken van wel, maar dat komt uitsluitend door onze prothetische manier van denken en voelen. Een voorbeeld van zo een prothese die onze eigentijdse manier van denken, voelen en kijken enorm bepaald is de foto.

Mijn stelling is en was altijd: “Een foto gebeurt altijd in een split-second, bij aanschouwing, daarna mag u ernaar kijken”. Met of zonder fysieke en/of mentale prothese.

Hallo daar! Kunt u het nog volgen? Om eerlijk te zijn; Ik zelf, amper! Maar daar staat gelukkig wel tegenover dat ik weer nieuwe dromen heb. Voor de komende 17 jaren….?

::

::

::


Schrijf je in voor

Mijn Nieuwsbrief

En blijf op de hoogte van mijn nieuwe artikelen. Die uitsluitend zullen gaan over mijn zoektocht en ideëen betreffende [fotografie]

You have Successfully Subscribed!

Pin It on Pinterest

Share This