In Almost Every Picture

++

++

“Hoe is het met je keuken-laadjes-serie, Kees? Vroeg Jos mij een paar jaren geleden. “Je wat!!?” Antwoordde ik onbegrijpend. “Je foto serie die je zou maken van alle keukenlaadjes van vrienden en familie.”

En toen herinnerde ik me het. Vier maanden daarvoor had ik op zijn feestje zitten verkondigen dat het reuze interessant zou zijn om zo een serie te maken. Want ieder keukenlaatje heeft een eigen gezicht. Rommelig of ordelijk, het zou altijd wel een stukje ziel op visuele wijze blootleggen van de gebruiker van die keuken, de inwonenden van het pand. Jawel. De volgende dag ben ik zo een knullig iniatief natuurlijk weer vergeten, en er is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om zo’n koddig sociologische pretentie werkelijk om te zetten in ambitieuze foto daden. Nee, zo zit ik niet inelkaar.

Sinds ik het FOAM_magazine lees denk ik dat ik een heuse foto-bolleboos ga worden. Want ik kwam daarin een prachtige en bevrijdende term tegen: Vernacular photography. Ik weet precies wat daarmee bedoeld wordt alleen het is lastig om deze engelse term te vertalen. Mijn van Dale zegt: “Onwetenschappelijk, volks.”. Dat is op zijn minst curieus want dat lees ik bijkans als een politieke connotatie. Vernaculaire fotografie behelst het platvloerse, het banale, het onbeduidende, het toevallige, het gewonere dan het gewone, het onbedachte en onopzettelijke. Het tegenoversgestelde van het moedwillige het bedachte en het pretentieuze. Zo ongeveer. Het is niet persé een genre want het kan zowat bijna alles omvatten; Kiekjes, officiële foto’s, anzichtkaarten, architectuur, portretten en noem maar of; van de werkelijke van-alles-en-nog-wat. Het heeft de allure van een soort anti-fotografie. Maar dat kan het weer niet zijn omdat het altijd een zeer wezenlijke eigenschap van het medium zelf in zich draagt. Heb je de slag eenmaal te pakken dan is ‘vernacular photography” een heerlijke hobby, welk zich bevindt tussen bloemschikken en postzegels verzamelen. En het kan verslavend zijn. Het is een prachtige, en fascinerende kijk op een fotografie en die foto’s. En daarom ook altijd een fijne kijk op de en die wereld. Letterlijk en figuurlijk. Je moet er ook van houden. Zelf ben ik er niet zo gek op. Of ik nu vernaculaire foto’s bekijk of een stapel pokemon-kaarten; het is mij om het even. Wel wil ik weten wat de werking en de functie is van dit soort foto’s. Hoe ze gemaakt zijn dat begrijp ik wel. Het voor mij interessanste aspect ervan is de overdracht van de betekenis en de vermeende waarde daarvan. Als fotograaf zijnde steek ik daar een hoop van op. Eén ding moet je natuurlijk niet doen; Zelf proberen vinaculaire foto’s te maken en/of te produceren, want dan begrijp je namelijk weer niet wat vinaculaire fotografie is. Het mag natuurlijk wel, tja waarom ook niet, ik zal dan ook niemand tegenhouden…

Gisteren Jos aan de lijn. Ik heb hem gevraagd of hij zijn ouwe familiekiekjes alsjeblieft niet wilde weggooien. “Jos, alles bewaren, verkleurd , beschadigd en of verfromfraaid, het maakt niet uit, want ik ben nu met een zeer interessant foto-project bezig”. En ik vertelde hem het nodige over het vernaculaire……..

Vernaculaire fotografie geniet momenteel van een enorme belangstelling in de reclame kunst en foto wereld. Reclame-directeuren en musea-curatoren zetten de mooiste projecten op stapel. Boekuitgavens, en fijne exposities. Ik geniet enorm van deze uiterst zinnige initiatieven. Want met deze fotografie kan men verstandige en zeer relevante zaken duiden. Het vertelt op krachtige wijze veel over wie wij waren en hoe wij naar de wereld keken. Al deze activiteiten blijken ook een grote invloed te hebben voor het foto-vak-kunst-onderwijs. De betreffende reclame-foto-kunst-academies leveren nu hordes fotografen af die flink in de ban zijn van het vernaculaire. De éne lichting na de andere, en de éne prix-de-rome na de andere. Als ik hun fotografie bekijk schiet ik in de giechel of ik word gewoon bedroefd. Ik ervaar al deze beelden als driftig georganiseerde narigheid, sorry. “Wat zijn dat dan voor fotografen?” vraag ik mij dan af. Dat zijn banale, platvloerse, onbeduidende, boerse en onwetende fotografen. Denk ik dan. Dat is natuurlijk niet zo, laten we wel wezen, maar toch! De wereld van de vernaculaire fotografie is oneindig groot. De weg die deze fotografen bewandelen, met hun moedwillige vernaculariteit, is daarom dan ook in mijn optiek een nihilistische doodlopende weg. Het is een “One way street”. Ik constateer en concludeer dat vernaculaire fotografie in de foto-reclame-kunst wereld momenteel de nieuwste, vrolijkste, politiek-correctste en de hipste dikdoenerij in-town is. Maar goed, waar zou ik me druk om maken? It’s bisnizz as usual.

Vanmorgen even bij Jos langs. “Kees, ik heb 7000 foto’s voor je klaarliggen, kan je meteen meenemen, dan ben ik ervan af”. “Beste jos, ik ben op de fiets en het regent, die schoenendozen neem ik later wel mee”. “Kees, neem nou maar gewoon mee, ze staan op mijn usb-stick en die krijg ik woensdagavond in cafe “de Noot” wel van je terug.”

Jos is een fijne vriend, daar kan je op bouwen.

++

++Tweet