Dynasty in beeld met een pizza

++

Beste J.R.

Word het beeld niet waargenomen dan bestaat het beeld ook niet. Neemt de waarnemer geen beelden waar, dan bestaat ook de waarnemer niet. De waarnemer is het waargenomene.

Misschien een enigszins filosofische binnenkomer, maar desondanks niet minder welgemeend. Of hetgene wat ik waarneem gezond voor mij is kan ik niet geheel overzien. Of er mankeert iets aan mijn gezondheid zodat ik verkeerd waarneem. Wie zal het zeggen? Wat ik ook denk te weten is dat de waarnemer niet alles kan waarnemen of niet wil waarnemen. Hij anticipeert met de zaken die hij nog moet gaan waarnemen, en zelfs met zaken die hij beslist niet wil waarnemen, gewoon omdat dat niet goed is voor zijn gezondheid. Dit weet hij van zijn vorige waarnemingen. Of die ervaringen nu zijn opgeslagen in zijn geheugen of in zijn genen, is bijkomstig. Waarnemen is ervaren en dat gebeurt door middel van onze zintuigen. Ons zenuwstelsel, welke de registraties van onze zintuigen coördineert, produceert een beeld. Dit beeld is onze notie van de tijd en ruimte waarin we ons bevinden. Niet meer en niet minder. Daarom is de betekenis van dat beeld geheel gelijk aan het beeld zelf. Dit beeld, deze notie, deze betekenis is onze oriëntatie in onze ruimte-tijd die absoluut noodzakelijk is om ons leven te leven.

So far, so good. Bovenstaande is beslist geen filosofie, en ook geen metafysica. Het is zoals ik “mijn wereld” ervaar. Mijn tijdruimte. Ik trek gewoon een trui aan als ik het te koud krijg. Daar hoef ik niet over na te denken. En als ik de trap afloop zit ik te peinzen of het verstandig is mijn aandelen te dumpen. Dit zonder van de trap af te vallen. En als mijn schoonmoeder weer zit te leuteren aan de telefoon steek ik ongemerkt weer een sigaretje op. Wat ik bedoel te zeggen is dat “het beeld” gewoon zijn werk doet. Ik hoef me dat totaal niet bewust te zijn. Je leeft in het beeld, het beeld is niet zomaar een ervaring, het beeld IS de ervaring. Ik leg hier de klemtoon op omdat het woord ‘beeld’ in onze spreektaal een andere betekenis heeft gekregen. In onze spreektaal denken we meestal aan een omschreven en gedifferentiëerd beeld. Terwijl het ‘oerbeeld’ waar de taal over spreekt beslist ongedifferentieerd is. Dit komt omdat de gesproken taal een beperkt middel is. Deze gesproken taal zal het ‘oerbeeld’ nooit voor de volle honderd procent kunnen bevatten, kunnen be-grijpen. Dit gewoon vanwege de vertaalslag: van beeld, de ervaring, de notie naar gesproken taal, klanken, begrippen, en redenaties.

Het schiet mij nu te binnen dat het daarom zo ongelooflijk mooi is dat mensen er de kunsten op na houden. Alleen met onze gesproken taal redden we het niet. gelukkig hebben we naast die taal ook de dans, de muziek, de beelden, en de afbeeldingen en etcetera. Maar ook de wetenschappen, de filosofie, de literatuur, de religie en etcetera. Dit allemaal om te getuigen van onze ervaring, Ons beeld. Behalve die fotografie natuurlijk. Daar lopen de zaken ineens zo op misselijkmakende wijze dwars door elkaar heen. Dat is dan ineens weer de dood in de pot, maar goed, daar hoeven we ons nou ook weer niet echt druk om te maken. Er zijn ergere dingen in de wereld.

Want zeg nou zelf, het is niet allemaal rozegeur en maneschijn. we kunnen ook ziek worden, De beelden zijn zo complex en ingewikkeld geworden. Hebben we daar nog verweer tegen? Hebben we nog zicht op onze gezondheden? En be-grijpen wij onze eigen ziektens nog?

J.R. totzover nu

Ik ga van je horen

truly yours,

Suellen (Linda Gray)

++

Tweet